Μπίλη Βέμη - Δύο ποιήματα

Κοντεύαμε να βγούμε έξω απ΄
το ποίημα
όταν κάποιος μας φώναξε

Σιγά!
Έχει κι η έξοδος το Μεσολόγγι της

Κοιτάξαμε ένα γύρω
τις μυρτιές
μόνο οι μύγες βούιζαν
χρυσόμυγες
και η γη κυμάτιζε απ΄ τη ζέστη

Παρά τον κίνδυνο κανένας δεν φοβήθηκε
μόνο γονατιστός συλλάβιζε καθείς
την προσευχή του

Τοπίο που σε λένε ποίημα
ευλόγα με να μη σε λησμονήσω.
*
Ο μάγος ποιητής

Θα σε ζηλεύω στα τυφλά με μουσική
Άγγιξες την αλήθεια με απρόθυμα χέρια
στο μέτωπό σου τώρα θα πεθάνει

Σ’ αφήνω και κατεβαίνω χαμηλά
Παραμονεύω τον μάγο της φυλής
καθώς στραγγίζει το φώσφορο απ’ τα κόκαλά του
να εξασφαλίσει την καινούργια μέρα
Έπειτα βγαίνει και καλεί τα πνεύματα
γίνεται ασβέστης – απλώνει σύμβολα στα πεζοδρόμια
γίνεται στιλέτο – χορεύει σ’ όλες τις πλατείες
Κι έπειτα ντύνεται το ράσο του και καταγράφει
Ο μάγος ποιητής

26.5.79

Από τη συλλογή: Τοπίο που σε λένε ποίημα (1987).

Αναδημοσίευση από:https://tokoskino.me/2025/08/18/%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%BC%CE%B7-1954-2012-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/?fbclid=IwY2xjawMQd7ZleHRuA2FlbQIxMQABHhTSXJOBJHUFCUvqvYMNVVnexmGnJ8i2ZeaUZd9DjIIolJJuJc3-M1aPFm7T_aem_-eWozoLi0qoEWtCLoiDFzw