Friedrich Nietzsche, «Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα»

Lost Bodies - Έτσι Μίλησε Ο Ζαρατούστρα

 Friedrich Nietzsche (Ραίκεν, 15 Οκτωβρίου 1844 – Βαϊμάρη, 25 Αυγούστου 1900)

Ο Ζαρατούστρα όμως κοίταζε τον λαό κι απορούσε. Ύστερα μίλησε έτσι:

 «Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί, τεντωμένο ανάμεσα στο ζώο και στον υπεράνθρωπο — ένα σχοινί πάνω από μια άβυσσο.

 Ένα επικίνδυνο δρασκέλισμα, ένα επικίνδυνο "καθ' οδόν", ένα επικίνδυνο κοίταγμα προς τα πίσω, μια επικίνδυνη ανατριχίλα και σταμάτημα.

 Αυτό που είναι μεγάλο στον άνθρωπο είναι ότι αυτός είναι γεφύρι και όχι σκοπός: αυτό που μπορεί να αγαπήσει κανείς στον άνθρωπο είναι ότι αυτός είναι ένα πέρασμα και μια δύση. 

Αγαπώ εκείνους που δεν ξέρουν να ζουν παρά δύοντας, γιατί είναι εκείνοι που περνούν αντίπερα.

Αγαπώ τους μεγάλους καταφρονητές, επειδή αυτοί σέβονται περισσότερο και επειδή είναι βέλη της σφοδρής επιθυμίας για την άλλη όχθη. 

Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν αμέσως πίσω από τα άστρα για να βρουν μια αιτία για να δύσουν/καταστραφούν και να γίνουν θύματα: αλλά εκείνους που θυσιάζονται στη γη, έτσι ώστε να γίνει κάποτε η γη γη του υπεράνθρωπου.

 Αγαπώ εκείνον που ζει για να γνωρίζει και που θέλει να γνωρίσει, έτσι ώστε να ζήσει κάποτε ο υπεράνθρωπος. Και έτσι θέλει αυτός τη δύση/καταστροφή του. 

Αγαπώ εκείνον που εργάζεται και εφευρίσκει, έτσι ώστε να χτίσει το σπίτι του υπεράνθρωπου και να προετοιμάσει γι' αυτόν τη γη, τα ζώα και τα φυτά: γιατί έτσι θέλει τη δύση του. 

 Αγαπώ εκείνον που αγαπά την αρετή του: γιατί η αρετή είναι θέληση για δύση και βέλος της σφοδρής επιθυμίας.

 Αγαπώ εκείνον που δεν κρατά ούτε σταγόνα πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι καθ' ολοκληρίαν το πνεύμα της αρετής του: έτσι διασχίζει αυτός, ως πνεύμα, το γεφύρι.

Αγαπώ εκείνον που κάνει την αρετή του κλίση του και μοίρα του: έτσι θέλει αυτός να ζήσει κι άλλο εν ονόματι της αρετής του και να μη ζήσει άλλο.

Αγαπώ εκείνον που δεν θέλει να έχει πάρα πολλές αρετές. Μια αρετή είναι περισσότερο αρετή από δύο αρετές, επειδή είναι περισσότερο κόμπος, από τον οποίο κρέμεται η μοίρα.

Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του σπαταλιέται, που δεν θέλει ευχαριστίες και που δεν γυρίζει τίποτε πίσω: γιατί πάντα δίνει και δεν θέλει να προφυλάγεται.

Αγαπώ εκείνον που ντρέπεται όταν κερδίζει στα ζάρια και που ρωτά τότε: είμαι λοιπόν χαρτοκλέφτης; — γιατί θέλει να καταστραφεί. Αγαπώ εκείνον που πετά πριν από τις πράξεις του χρυσά λόγια και που τηρεί πάντα περισσότερα απ' όσα υπόσχεται: γιατί θέλει την καταστροφή του.

Αγαπώ εκείνον που δικαιώνει αυτούς που θα 'ρθουν στο μέλλον και λυτρώνει εκείνους που πέρασαν κατά το παρελθόν: γιατί θέλει να καταστραφεί από τους συγκαιρινούς του.

Αγαπώ εκείνον που τιμωρεί τον θεό του, επειδή αγαπά τον θεό του: γιατί πρέπει να καταστραφεί από την οργή του θεού του.

Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του είναι βαθιά ακόμη και στον τραυματισμό και που μπορεί να καταστραφεί και από ένα μικρό βίωμα: έτσι περνά πρόθυμα το γεφύρι.

Αγαπώ εκείνον που η ψυχή του ξεχειλίζει, έτσι που ξεχνά τον εαυτό του και όλα τα πράγματα είναι μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα γίνονται η καταστροφή του.

Αγαπώ εκείνον που είναι ελεύθερος στο πνεύμα και στην καρδιά: έτσι το κεφάλι του δεν είναι παρά τα σπλάχνα της καρδιάς του, αλλά η καρδιά του τον σέρνει στην καταστροφή του.

Αγαπώ όλους εκείνους που είναι βαριές σταγόνες, που πέφτουν μία μία από το σκοτεινό σύννεφο, το κρεμάμενο πάνω απ' τους ανθρώπους: αναγγέλλουν πως έρχεται ο κεραυνός και ως κήρυκες χάνονται. Δείτε, είμαι ένας κήρυκας του κεραυνού και μια βαριά σταγόνα από το σύννεφο: αυτός ο κεραυνός όμως ονομάζεται υπεράνθρωπος.»

Friedrich Nietzsche, ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ Μετάφραση-Επίλογος: Ζήσης Σαρίκας. ΝΗΣΙΔΕΣ Αθήνα: 1998 ,15-16.