Lost Bodies - Άγγελοι της αγνότητας

 

Όταν παίζαμε με το Είναι και το Χρόνο
Όταν ταλανιζόμασταν γελώντας (πάντα!) βροντερά
Με το Είναι και το Μηδέν
Ωραίοι (ξανά: πάντα!) και Χλομοί
Και Γαλάζιοι (στους οφθαλμούς)
Και Κόκκινοι (στα χείλη)
(και στην Καρδιά)
(και στο Μυαλό)
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν γαλουχούσαμε μια Γενιά
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν πετάγαμε την Τέχνη στα σκυλιά
Και όταν στη Ζωή αφιερώναμε
Τα βλάσφημα άσματά μας
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν η μόνη γεωγραφία που αναγνωρίζαμε
Ήταν των Παθών η Γεωγραφία
Ήμασταν και παραμέναμε
Όταν άλλη επιστήμη δεν ξέραμε
Εξόν την Ιστορία
Ήμασταν, Φίλε Μου, και παραμέναμε
Όταν τα κορίτσια μας τα λέγαν
Κατερίνα Βάσω Ουρανία Ελεάννα Ερασμία
Όταν τα ρούχα μας ήσαν όλα μαύρα
Όταν τ’ ακροδάχτυλά μας ήσαν όλα κίτρινα
Όταν τα δόντια μας ήσαν πράσινα και φαιά
Όταν δεν μας πλησίαζε κανείς δίχως να κινδυνεύει
Ναι, Φίλε Μου
Της Αγνότητας
και τότε
της Αγνότητας
και τώρα
της Αγνότητας
και πάντα
Άγγελοι ήμασταν

 
Ποίηση: Γ.Ι.Μπαμπασάκης