Νἰκος Εγγονόπουλος-Ο Σεβάχ Θαλασσινός

tu autem eras interior intimo meo et superior summon meo
ΙΕΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
«Εξομολογήσεις» βιβλ. τρίτο, VI.II

είν’ η ψυχή μου συχνά
ένα σοκάκι στη Μύκονο
σαν αρχινάη να βραδιάζη
και πιάνουν οι γυναίκες
και τοποθετούν ερωτικά
χάμω στο δρόμο
σε σχήματα γεωμετρικά
μονότονα
όλο μπλε γυαλιά
– μπλε ποτήρια
μπλε καράφες
πόθους μπλε
βιολιά
λουλούδια
χαλίκια
όλα
από μπλε γυαλί –
μακριά απ’ τον ήλιο
πάνω στο χώμα
στο δρόμο
απ’ όπου πέρασ’ ο ήλιος
και δεν πρόκειται
– άλλωστε –
να ξαναπεράση πια

τότες είν’ ακριβώς
η ώρα
όπου κι’ εγώ
περνώ απαλά το χέρι
στη βάση του κρανίου μου
και το βυθίζω απότομα
– βαθιά –
μέσ’ στο κεφάλι μου
και τραβώ έξω
το μυαλό μου
και στίβω ήρεμα
τη φαιά μου
ουσία
ανάμεσα
στα δάχτυλά μου

κι’ όταν όλα
τα υγρά
χυθούν
– χωρίς φωνές –
καταγής
μνήσκει μονάχα
μέσα στην απαλάμη μου
– και ζει –
ένα μικρό λουλούδι
που το ζητούσα
από παιδί
και που μου χαϊδεύει το μέτωπο
με τα λευκά του
χέρια
και μου μιλεί στοργικά
και μου
λέει
για τα όνειρα
που σφυρούν τη νύχτα
τόσο ήρεμα
τόσο πονετικά
– σα δάχτυλα
σα δάκρυα –
μέσα στα ερείπια
της
Παλμύρας
μέσα στα
νεκρά παλάτια
της Βαβυλώνας

και μου λέει ακόμα
και για τη ζωή
που ζω
ήσυχα
ήρεμα
μέσα στο μεγάλο
έρημο σπίτι
– όλο από μπλε γυαλί –
εκεί όπου ζουν
μόνο τα πουλιά
ολομόναχος
ακίνητος
μέσα στα ηλεκτροφόρα
σύρματα
της κοιλιάς ΤΗΣ

κι’ ενώ μαίνεται γύρω μου η καταγίδα
και σκεπάζει
το κατάστρωμα
του έρμου
καραβιού μου
η αγριεμένη
θάλασσα
με τα πόδια
γυμνά
σκαρφαλώνω
στο πιο ψηλό κατάρτι
μέσα στα χέρια
ένα ποτήρι
από μπλε γυαλί

– αυτά τα χέρια
το μέτωπό μου
που δεν το καιν
τ’ αστροπελέκια
κι’ οι αετοί –
κι’ είναι το μπλε το γυάλινο
ποτήρι
αυτό ακριβώς
όπου έχω βάλει μέσα
τα δυό μου χέρια
τα υγρά
που έπεσαν
από
τα δάχτυλά μου
το μικρό
άσπρο
λουλούδι
κι’ ακόμα ένα μακρύ
γυαλί
μπλε
ή ροζ
– δε θυμάμαι –
όπου είναι
απλούστατα
ΑΥΤΗ

……………

κι’ οι φωνές
ταράζουν
τη νύχτα
σα φωνές
σαν άγρια
μονωδία
με γυναικείες κραυγές
τη συνοδεία
– βέβαια –
πιάνου
βιολιού
ή και πλαγιαύλου
ακόμη

Από την ποιητική συλλογή Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής (1939)
Νίκου Εγγονόπουλου Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1977