Δος μου την τρικυμία στα χείλη σου,
τον ήλιο του μεσημεριού στο καυτερό σου δέρμα.
Πονάω τον πόνο σου, γίνομαι ο πόνος σου.
Βασανισμένη των αστερισμών,
πώς να σου ειπώ για την αγάπη.
Τα λόγια φεύγοντας χάνουν τον ήχο τους.
Δος μου την τρικυμία στο στήθος σου
κι άκουσε τον αντίλαλο στα σπλάχνα μου.
Μες στο μισόφωτο, μέσα στη σκοτεινιά της κάμαρας
σ’ αιχμαλωτίζει η κούραση. Κι’ εγώ είμαι αυτό το πρόσωπο
που συλλογίζεται και δεν κοιμάται,
που δεν κουράζεται κι ολοένα σε κοιτάζει.
[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Ποιήματα για την Άννα, επιμ. Μανόλης Σαββίδης, Ερμής, Αθήνα 1999, σ. 24]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου