Βασίλης Στεριάδης - Το ποίημα Τζένη

α

Κάτι στριφογυρίζει πάλι στο μυαλό μου
αλλά είπα να μη σκέφτομαι κάθε μέρα.
Από την μπαλκονόπορτα
μπορώ να βλέπω την ανυπόστατη προοπτική μιας μπόρας
και μου έρχονται στο νου παλιές κοινότοπες εκφράσεις
που δε μου άρεσαν καθόλου
όπως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός»
ή «είμαστε πάντα αιχμάλωτοι των εποχών»
ξέρεις, αυτό είναι μια κακή συνήθεια
από τότε που έγραφα νεανικά ποιήματα. 

β

Αυτό που θέλω να σου πω δεν είναι μες στο ποίημα
όχι τόσο γιατί θέλω να σου μιλήσω,
αλλά γιατί κάθε φορά που ανοίγω ένα σπαραχτικό βιβλίο
με κομματιάζει η έλλειψη επικοινωνίας.

Έστειλα την αγάπη μου για ύπνο
λένε τα όνειρα κάνουν καλό στα ευαίσθητα παιδιά
και φύλαξα το πρόσωπό σου σε μια φωτεινή στιγμή
της αϋπνίας μου
σαν ένα μυστικό τηλεφώνημα το απόγευμα της Κυριακής.
Σκέψου κάθε πρωί όταν ξυπνάς
έχεις μια αίσθηση πιο σύγχρονη της μοναξιάς σου
γι' αυτό αλλάζεις ντύσιμο,
χτενίζεσαι με τον καινούργιο τρόπο
κοιτάζοντας με προσοχή μες στον αδιάφορο καθρέφτη
ύστερα παίρνεις τα βιβλία σου βαριεστημένη, πας στο μάθημα.
Τι να τα κάνεις τα μαθήματα
κι εγώ τα ποιήματα τι να τα κάνω;
Καλημέρα σου.

γ

Σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει να κάνω κάτι πιο θετικό
με βασανίζει ένα αίσθημα προσωπική ευθύνης
οι φίλοι μου νομίζουν πως κρατάω ημερολόγιο
κρυμμένες καταστάσεις με αφορμή για ψυχανάλυση
κάποτε έλεγα «τα μέρη του λόγου είναι δέκα».
Τώρα δε συμπαθώ τα επιφωνήματα, μένουν εννέα.
Έχω εφτά ονόματα όπως η μέρα
που αρχίζουν όλα από το γράμμα Χ.
Πήρα το τρένο κι έφυγα
δεν πήρα όπως νομίζετε κανένα τρένο
απλώς άναψα ένα τσιγάρο κι ύστερα
όσα είχα γράψει τα κατάστρεψα, με συγχωρείτε, τ’ αυτο-
κτόνησα.

Βασίλης Στεριάδης (1947, Βόλος - 2003 Αθήνα)


[πηγή: Βασίλης Στεριάδης, Ο κ. Ίβο – Το ιδιωτικό αεροπλάνο, Εγνατία/Τραμ, Θεσσαλονίκη 1978, σ. 18]