Πόσοι να ’χουν πέσει μέσα σ’ αυτό βάραθρο
που έχει ανοίξει μακριά!
Κοντεύει η ώρα να χαθώ
μέσα σ’ αυτή τη γη.
Όλα θα νεκρωθούν, τραγούδια και αγώνες,
που ήταν τόσο λαμπερά ή είχαν αντιφάσεις.
Κι η απαλή φωνή μου, τα πράσινα τα μάτια μου
και τα χρυσά μαλλιά μου.
Το μόνο που θα μείνει θα είναι η ανία
και η λησμονιά.
Κι όλα τα ίδια θα ’ναι κάτω απ’ τον ουρανό
σαν ουδέποτε να υπήρξα εγώ!
Είμαι ασταθής σαν το παιδί
δεν μου κρατάει ο θυμός,
καλύτερη στιγμή μου όταν γίνονται στάχτη
τα κούτσουρα στο τζάκι.
Τσέλα κι ιππασίες μες στη λόχμη,
καμπάνα εκκλησιάς μες στο χωριό…
Εγώ η τόσο αληθινή και ζωντανή
Μέσα στη γη την τρυφερή θε να χωθώ!
Σε όλους απευθύνομαι, η χωρίς μέτρο εγώ
για ξένους και δικούς!
Να με πιστεύετε απαιτώ
όταν αγάπη σας ζητώ.
Μέρες και νύχτες λόγων και γραφών
ψάχνοντας την αλήθεια των όχι και των ναι
συχνά ήμουν λυπημένη
σαν είκοσι χρονών,
μα οδεύοντας στο μοιραίο
τις προσβολές τους συγχωρώ·
πως είμαι ασυγκράτητη
με στιλ πολύ περήφανο,
με απότομες ορμητικές στιγμές,
γεμάτη ειλικρίνεια ή υποκριτική…
–Ακούστε με! Ο θάνατος θα ’ναι ακόμα μια αφορμή
για να με αγαπάτε.
Απόδοση: Ελένη Κατσιώλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου