Δημήτρης Παπαρρηγόπουλος- «Στιγμαί μελαγχολίας Ι»

Ι

Εις μάτην επεζήτησα παντού την ευτυχίαν'
δεν εύρον ειμή στεναγμόν και πόνον και πικρίαν'
όσας καρδίας έθιξα παλμόν δεν είχον ένα,
και αίσχ', υπό την καλλονήν, υπήρχον κεκρυμμένα.

Και ήδη, τα συντρίμματα εγκλείων της καρδίας,
ψυχρός ορθούμαι θεατής της ζώσης κωμωδίας,
ην παίζετε περί εμέ' ενίοτε δακρύω,
και με το δάκρυ μου αυτό την μοίραν σας δεικνύω.

Γελάτε ήδη' και εγώ καθώς υμείς εγέλων
κ' ευδαιμονίαν έπλαττον, κ' εφανταζόμην μέλλον.
Ο γέλως ήδη έσβεσε, και ο σπασμός του μόνον
δεικνύει την μετατροπήν της ηδονής εις πόνον.

Ω μη, ω μη το πυρ αυτό του έρωτος σκορπάτε
εις χώραν άγονον, εν η ο στεναγμός γεννάται,
όπου ως λύπης σύνθημα προφέρεται ο έρως
συνεπιφέρων νέκρωσιν του βίου παρακαίρως.

Το πυρ του έρωτος - ωστόσο το πυρ του τις αρνείται
Δεν έχει και ο ήλιος; και όμως εξαντλείται,
οπόταν τας ακτίνας του περί τους πόλους ραίνη,
και χάνη την θερμότητα και ούτος' δεν θερμαίνει.

Οπόταν όνειρον γλυκύ τας σκέψεις στεφανώνη,
ποθούμεν πράγμα να γενή' και όμως άμα μόνη
αρχή πραγματικότητος φανή, ταχύς ο κόρος
προσβάλλει του ονείρου μας την τέρψιν παραφόρως.

Ενώ αν τ' όνειρον σωθή, τουλάχιστον μας μένει
αόριστός τις ηδονή περικαλυπτομένη
με ομιχλώδη καλλονήν, και η ελπίς μάς στέφει,
και σχίζουν αι ακτίνες της του βίου μας τα νέφη.

Ελπίζετε' αλλά ποτέ, ποτέ σας μη ζητείτε
τον κόσμον ον φαντάζεσθε, τον κόσμον ον ποθείτε,
ον εκβλαστάνει η ψυχή και τρέφει η καρδία,
να εύρητε εν τη ψυχρά τής γης μας κοινωνία.

Φυλάξετέ τον' γέροντες οπόταν καταβήτε
εις της ζωής το όριον, εν άνθος θα ιδήτε
να στέψη την εσχάτην σας εκείνην κατοικίαν'
θα είν' ο έρως άπειρον εκχύνων ευωδίαν.

Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος (1843-1873)

Περιοδικό «Νέα Εστία», τχ. 1115, Χριστούγεννα 1973 (αρχείο ΕΚΕΒΙ)