1η ΕΚΔΟΧΗ: Τα ψηλά βουνά έχουνε πάντοτε γυμνή την κορυφή τους. Κατάφυτα στα πόδια, στην κοιλιά, στο στέρνο τους, αλλά το φαλακρό κεφάλι τους ακουμπά κατευθείαν στο γαλάζιο. Σκληρή και αιχμηρή η πέτρα, ερωτευμένη με την τρυφερή σάρκα του ουρανού.
2η ΕΚΔΟΧΗ: Τα αιωνόβια δένδρα ξέρουνε τα πάντα για τη ζωή των σκουληκιών κάτω από το χώμα, για τη ζωή των μερμηγκιών και των θηρίων πάνω στο χώμα, για το τραγούδι των πουλιών και του ανέμου πάνω από το χώμα. Τα αιωνόβια δένδρα είναι σοφά: υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο επιείκειας τον ξυλοκόπο που τα σωριάζει στο χώμα.
3η ΕΚΔΟΧΗ: ΟΙ μικροί θάμνοι που ποτέ δεν φιλοδόξησαν να γίνουν δένδρα γίναν στοργικά καταφύγια για την πέρδικα και τον κορυδαλλό. Καλοί μικροί θάμνοι… Το ελάχιστο όμως ραδίκι, το τρελό ραδίκι που ζήλεψε τη δόξα του κυπαρισσιού… Τι απόγινε;
4η ΕΚΔΟΧΗ: Οι παπαρούνες κάποτε τρελαίνονται, εγκαταλείπουνε το μίσχο τους, γίνονται πεταλούδες κι αρχινούν από λουλούδι σε λουλούδι να πετούνε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μαργαρίτες, μόνο που αυτές γίνονται μικροί ήλιοι που πλανιόνται στο διάστημα, επιτείνοντας τη θέρμη του ήλιου, επισπεύδοντας έτσι τον ερχομό του συμφέροντος.
5η ΕΚΔΟΧΗ: Το πέτρινο λουλούδι ή το ζωγραφιστό ή το χυμένο στο χρυσάφι, στο χαλκό ή στο λόγο, το πλουμισμένο με πολύτιμα πετράδια ή σμαλτωμένο με στιλπνά επίθετα, το έργο τέχνης, που ο θάνατος το μίσχο του ποτέ δεν θα τσακίσει, ποτέ του δεν αναδίνει την πρόσκαιρη ευωδιά της αιωνιότητας.
7η ΕΚΔΟΧΗ: Η σιωπή είναι ένα παράσιτο που φύεται παντού: ανάμεσα στις φράσεις, ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα ακόμα και στους φθόγγους. Είναι τόσο πυκνή που μερικοί διατείνονται ότι είναι ο ήχος το παράσιτο και όχι η σιωπή
8η ΕΚΔΟΧΗ: Υπάρχουνε κάτι μικρά πουλιά που αγαπούνε τους κροκόδειλους, που παίρνουμε στα σοβαρά τα δάκρυά τους, που άφοβα πετούν μέσα στα φοβερά σαγόνια και μ’ επιδέξια λεπτά ραμφίσματα τους καθαρίζουν στοργικά τα δόντια. Σαν γέρους ξεμωραμένους γονείς, σαν απροστάτευτα όντα, έτσι τους βλέπουμε τους τρομερούς κροκόδειλους αυτά τα ελάχιστα πουλιά.
11η ΕΚΔΟΧΗ: Κανείς φυσιοδίφης δεν έχει ακόμα αποφανθεί αν είναι η ζέβρα μαύρο ζώο μ’ άσπρες ρίγες ή μαύρες ρίγες μ’ άσπρο ζώο.
12η ΕΚΔΟΧΗ: Τι αρμονία και τι δύναμη στο πέταγμα του αετού –ούτε οι άγγελοι δεν ορίζουν τόσο τέλεια τα φτερά τους – και πόσο αδέξιο, πόσο ανάπηρο το βάδισμά του – ακόμα και οι κότες φαντάζουν πλάι τους βασίλισσες
13η ΕΚΔΟΧΗ: Η απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλά ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει ένα αδειανό κλουβί γι’ αυτήν.
(επιλογές από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη ΜΙΚΡΗ ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή:http://efimeriesoneirou.blogspot.com/2016/05/blog-post_5.html
2η ΕΚΔΟΧΗ: Τα αιωνόβια δένδρα ξέρουνε τα πάντα για τη ζωή των σκουληκιών κάτω από το χώμα, για τη ζωή των μερμηγκιών και των θηρίων πάνω στο χώμα, για το τραγούδι των πουλιών και του ανέμου πάνω από το χώμα. Τα αιωνόβια δένδρα είναι σοφά: υποδέχονται μ’ ένα χαμόγελο επιείκειας τον ξυλοκόπο που τα σωριάζει στο χώμα.
3η ΕΚΔΟΧΗ: ΟΙ μικροί θάμνοι που ποτέ δεν φιλοδόξησαν να γίνουν δένδρα γίναν στοργικά καταφύγια για την πέρδικα και τον κορυδαλλό. Καλοί μικροί θάμνοι… Το ελάχιστο όμως ραδίκι, το τρελό ραδίκι που ζήλεψε τη δόξα του κυπαρισσιού… Τι απόγινε;
4η ΕΚΔΟΧΗ: Οι παπαρούνες κάποτε τρελαίνονται, εγκαταλείπουνε το μίσχο τους, γίνονται πεταλούδες κι αρχινούν από λουλούδι σε λουλούδι να πετούνε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μαργαρίτες, μόνο που αυτές γίνονται μικροί ήλιοι που πλανιόνται στο διάστημα, επιτείνοντας τη θέρμη του ήλιου, επισπεύδοντας έτσι τον ερχομό του συμφέροντος.
5η ΕΚΔΟΧΗ: Το πέτρινο λουλούδι ή το ζωγραφιστό ή το χυμένο στο χρυσάφι, στο χαλκό ή στο λόγο, το πλουμισμένο με πολύτιμα πετράδια ή σμαλτωμένο με στιλπνά επίθετα, το έργο τέχνης, που ο θάνατος το μίσχο του ποτέ δεν θα τσακίσει, ποτέ του δεν αναδίνει την πρόσκαιρη ευωδιά της αιωνιότητας.
7η ΕΚΔΟΧΗ: Η σιωπή είναι ένα παράσιτο που φύεται παντού: ανάμεσα στις φράσεις, ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα ακόμα και στους φθόγγους. Είναι τόσο πυκνή που μερικοί διατείνονται ότι είναι ο ήχος το παράσιτο και όχι η σιωπή
8η ΕΚΔΟΧΗ: Υπάρχουνε κάτι μικρά πουλιά που αγαπούνε τους κροκόδειλους, που παίρνουμε στα σοβαρά τα δάκρυά τους, που άφοβα πετούν μέσα στα φοβερά σαγόνια και μ’ επιδέξια λεπτά ραμφίσματα τους καθαρίζουν στοργικά τα δόντια. Σαν γέρους ξεμωραμένους γονείς, σαν απροστάτευτα όντα, έτσι τους βλέπουμε τους τρομερούς κροκόδειλους αυτά τα ελάχιστα πουλιά.
11η ΕΚΔΟΧΗ: Κανείς φυσιοδίφης δεν έχει ακόμα αποφανθεί αν είναι η ζέβρα μαύρο ζώο μ’ άσπρες ρίγες ή μαύρες ρίγες μ’ άσπρο ζώο.
12η ΕΚΔΟΧΗ: Τι αρμονία και τι δύναμη στο πέταγμα του αετού –ούτε οι άγγελοι δεν ορίζουν τόσο τέλεια τα φτερά τους – και πόσο αδέξιο, πόσο ανάπηρο το βάδισμά του – ακόμα και οι κότες φαντάζουν πλάι τους βασίλισσες
13η ΕΚΔΟΧΗ: Η απουσία είναι το μοναδικό θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλά ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει ένα αδειανό κλουβί γι’ αυτήν.
(επιλογές από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη ΜΙΚΡΗ ΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Πηγή:http://efimeriesoneirou.blogspot.com/2016/05/blog-post_5.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου