Μιχαήλ Στασινόπουλος-Οι λύπες μου

Το βράδυ-βράδυ, μέσα στη θαμπή δεντροστοιχία,
οι λύπες μου, σα μια πικρή περνάνε συνοδεία.

Είναι τα δέντρα τα παλιά, γερτά κι' απελπισμένα,
σα ρασοφόροι εξωτικοί με τα μαλλιά λυμένα.

Κι' ανάμεσα από τη βουβή και μαύρη λιτανεία
οι λύπες μου, σα μιαν αργή περνάνε συνοδεία.

Σαν πλήθος πρόσωπα βουβά και μαυροφορεμένα
αργοπερνάνε, γνώριμα, χλωμά σαν πεθαμένα.

Και μοιάζουν μ' άλαλο, δειλό σκιών ένα κοπάδι,
που φεύγει, από τον άνεμο διωγμένο, προς το βράδυ...

Και σμίγουνε με τις σκιές, μες στη δεντροστοιχία
οι λύπες μου, που ωσάν βουβή διαβαίνουν λιτανεία.

Μιχαήλ Στασινόπουλος (1903-2002)

Πηγή: Οι Νέοι: Εκλογή από το έργο των νέων Ελλήνων ποιητών 1910-1920, Επιμέλεια: Τέλλος Άγρας, Αθήνα: Ελευθερουδάκης 1922, 228-229.