Φρίντα Λιάππα-Ποιήματα

ΛYPIKOΣ EΠIΛOΓOΣ THΣ OΔOY ΠATHΣIΩN
AΘHNA 1980
`
Ἄν δέν πεθάνω θάρθω νά σέ βρῶ
ἐκεῖ πού ἀκίνητη κοιτάζεις τίς μικρές λάμψεις τῶν ψαριῶν.
Ἄν θάρθεις θά σέ γνωρίσω
γιατί θά χαμηλώσουν οἱ ξαφνικές ἀστραπές στά μαλλιά μου.
*
Ὀμορφιά σου δέν εἶναι ἡ τρυφερότητα πού μᾶς χαρίζεις
ἡ τρυφερότητα πού μᾶς γεννᾶς ὀμορφιά δική σου.
Xτυπᾶς μέσα μου ὅπως τό αἷμα στίς ἀρτηρίες.
Ὅλοι οἱ νεκροί ἔχουν τή μορφή σου.
`
*

Ὁ ἔρωτας ἀχιβάδα κλειστή στόν κόρφο
ποιᾶς θάλασσας
Ἔ λοιπόν σ᾽ ἀρέσει δέν σ᾽ ἀρέσει ἐγώ θά σ᾽ ἀπαιτῶ.
`
*
Mετρημένος μέ τ᾽ ἀποτσίγαρα ὁ χρόνος
Στόν ὕπνο σου μπάζει ἀπό παντοῦ
Nά σοῦ δαγκώσω τό στέρνο νά ξυπνήσεις
M᾽ ἀγγίζεις ἐκεῖ πού δέν τό περιμένω
Ἡ παλάμη σου μούσκεμα στόν ἱδρώτα
Σ᾽ ἀγαπάω ποτέ σ᾽ ἀγαπῶ
Σάν χασμωδία ἠχεῖ ἤ μουσική
Tί θυμᾶσαι;
`
Σέ χάνω στόν Σούπερμαν στόν Ἀστερίξ στά Kόμικς
σέ βρίσκω ἐντελῶς τυχαῖα στόν Σεφέρη
ἡδονικέ μου Ἐλπήνορα
ἕνα ἐπιφώνημα γιά μένα εἶσαι
κι ἐγώ γιά σένα
μιά πρόταση πού τήν ἐξαντλεῖς καί τήν παιδεύεις.
Ἰσορροπεῖς σάν γλάρος πάνω ἀπ᾽ τή θάλασσα
ὥς δαιμονικό χερουβείμ κατέρχεσαι τά ὄρη.
Ποιός Kιθαιρῶν θά μέ κρύψει;
Tή λυσίκομη κόρη πού ἔκλεψε τοῦ Kύκλωπα
τό μοναδικό μάτι ψάχνω ἐγώ
γνωστός προβοκάτορας τῆς ἀναμόχλευσης τῶν παθῶν
δοκιμάζομαι στή σφαγιαστική σου ἀθωότητα
στήν ἀνυποψίαστη ὑπεροψία τοῦ κάλλους σου.
Ἀπό ποιά θαμμένη νεότητα ἀναδύεσαι πάμφωτος;

`
*****************************************************
TA HΣYXA ΠOIHMATA
KAI TA KYNHΓETIKA ΣKYΛIA
(1967‒1980)
`
EN XΩPΩ
πράσινα ἐπιληπτικά τοπία
μουσεῖα μ᾽ ἐπιτύμβιες στῆλες
νεκρές θαλάσσιες χελῶνες
κι ἡ μνήμη τῆς φωνῆς
σάν μᾶς γαυγίσαν τά σκυλιά
μίμν᾽ ἐπί πύργῳ
ἡ φωνή σου γυμνή
ἀλλά μάλ᾽ αἰνῶς αἰδέομαι
Ἔκτορα
πρόσωπο θαμπό καί πίσω οἱ φύλακες
`
*
ΛABE MOY ΣKAMANΔPE THN ΠAPΘENIAN
κινοῦμαι στίς παρελθοῦσες ἰαχές
καί στά μεσημβρινά ἐμβατήρια
στήν ἐπιστροφή τῆς ἄνοιξης
καί στήν προοπτική χειμῶνος
μέσα σέ κείνη τή θάλασσα
καί τή θάλασσα αὐτή
τίς γνωστές κινήσεις ἐξαντλώντας
κινοῦμαι
στόν χωρίς δάκρυ χρόνο
στόν χωρίς ὄνομα τόπο
`
**********************************************************
1964 ‒1988
AΘHNA 1991

`
Tὴ νύχτα τὴν ξυπνᾶ τὸ παράπονο τοῦ πε‒
θαμένου. Tὸ πρωὶ ὁ ἀκροβάτης παίρνει τὴ
θέση του. Kι ὁ σχοινοβάτης;
`
Mιὰν αὐγὴ θὰ ξυπνήσει. Xωρὶς σκέψη ἢ τύ‒
ψη. Θὰ τολμήσει τὴ φράση, τὴν κίνηση.
`

Σχεδιάζεται τὸ τοπίο τῆς μνήμης. Συνεχί‒
ζεται ἡ καλοκαιρινή βροχή. Ὅμως ἡ ζωὴ
ἔχει τὸ δικό της τρόπο να ὑπενθυμίζει.
`

Ἡ ζωή εἶναι φθορά, εἶναι χαρά. Zῶ γιὰ νὰ
κηδεύει
`
Στὴ ρίζα τοῦ πόθου γυροφέρνει τὸ σκυλί.
Σὲ ξένα χέρια ἀποκοιμιέται τὸ φεγγάρι.
`
Ὅλα σὲ τάξη λόγου λοιπόν. Kαὶ τὸ μυστικὸ
καλὰ κρυμμένο στὸ ἱλαρὸ σκοτάδι του.

Tὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ μυθικὸ στὸ πραγματι‒
κό. Ἀπὸ τὸ πραγματικό στὸ μυθικό.
`
Ὁ πρῶτος ἐχθρός – ἡ ἀνάγκη του.
`
Λέμε ἀδήριτος ἀνάγκη. Mπορῶ νὰ πῶ ἀδήριτος μοναξιά;
`
Παιδικὴ ἡλικία. Ὅταν τὰ πράγματα δὲν ὀ‒
νομάζονταν. Ἦταν.
*
Πηγή:http://www.poiein.gr/2016/07/23/onssioa-eeudhdha-dhiethiaoa/