Vladimir Vysotsky -Για τις μοιραίες ημερομηνίες και αριθμούς

Τ' αληθινού ποιητή τραγικά η ζωή τελειώνει.
Λίγο κρατά μα ολόγιομη σαν φεγγαροβολιά,
Στο 26 αντικρύ εστάθη ο ένας στο μπιστόλι,
Ο άλλος πέρασε στο Ανγκλετέρε τη θηλιά.

Στα 33 του ο Χριστός [που ήταν Ποιητής]
είπε '' Φονιάς μη γίνεις γιατί ξέρεις θα σε βρω''.
Καρφιά του μπήξανε στα χέρια από νωρίς,
Μην κάνει θαύματα και ξεσηκώνει το φτωχό.

Στο ζοφερό 37, γίνεται η μέθη μου αγωνία,
Σαν να κατάπια κρύα θανάτου ανασεμιά.
Πέφτει ο Πούσκιν στη μονομαχία,
Την κάννη στρέφει ο Μαγιακόφσκι στην καρδιά.

Στάση στον αριθμό 37. Άγγελμα του Θεού φριχτό:
Διαλέξτε! δαιμόνου ή αγίου την παντιέρα!
Στο όριο σταμάτησαν ο Μπάιρον κι ο Ρεμπώ
Ενώ οι συγκαιρινοί ξεγλίστρησαν πιο πέρα.

Η μάχη μου δεν δόθηκε ή πήρε αναβολή,
Και στα 33 με σταυρώσαν μα όχι για καλά,
Στα 37 μου, όχι αίμα, παρά μια γκρίζ' αχλή
Τύλιξε τους κροτάφους μου απαλά.

Να βάλω τέλος; Ψυχή μου, έχεις κότσια ως εκεί;
Πολύ μη βιάζεστε αιμοδιψείς κι υστερικοί!
Πάνω στου μαχαιριού την κόψη περπατούν οι ποιητές
Κι ως να ματώσουν πετσοκόβουν τις ξυπόλητες ψυχές.

Αυτός ο κόμπος στην ανάσα μου βαρίδι,
«Κακός μπελάς ο ποιητής!» βγαίνει χρησμός.
Μα είναι χαρά μου οι ουλές απ το λεπίδι,
Και το σφαχτάρι μου ανθώνας κρεμαστός.

Αχ, σας λυπάμαι όμηροι μοιραίων αριθμών!
Σαν οδαλίσκες καρτεράτε στα χαρέμια:
Πότε του απόβλητου θάρθει η ώρα των παθών,
Πώς τ' άλογό του θα ριχτεί στα γκρέμια.

Πράγματι, ο ψηλός λαιμός για τη θηλιά είναι λεία,
Ενώ το στήθος του στα βέλη είναι σημάδι,
Νεκρούς δεν κάνει αθάνατους καμιά ημερομηνία,
Έτσι ακόμα όσους ζουν μη σπρώχνετε στον Άδη.

απόδοση: Δημήτρης Νικηφόρου,  2014