Στο φετιχισμό, το ίδιο το υποκείμενο λέει ότι βρίσκει επιτέλους το αντικείμενό του, το αποκλειστικό του αντικείμενο -αντικείμενο λίαν ικανοποιητικό στο βαθμό που είναι άψυχο. Έτσι τουλάχιστον το υποκείμενο θα είναι ήσυχο, σίγουρο ότι δεν θα απογοητευτεί από αυτό. Το να αγαπάς μια παντούφλα, είναι να έχεις πράγματι στο χέρι το αντικείμενο της επιθυμίας σου. Ένα αντικείμενο απαλλαγμένο από κάθε ιδιότητα υποκειμενική, διυποκειμενική, και δη υπερυποκειμενική, είναι πιο ασφαλές. Σε ό,τι αφορά την πραγμάτωση της συνθήκης της έλλειψης ως τέτοιας, η φετιχιστική λύση είναι αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο καταληπτές, και τη βλέπουμε στ’ αλήθεια να πραγματώνεται.
Ζακ Λακάν, Ανθολόγιο, στο https://www.patakis.gr/…/periodika-epist…/Alhtheia-teuxos-8/
Το ασυνείδητο δεν είναι το καταφύγιο των ατίθασων ενορμήσεων, που πρέπει να δαμάσει το Εγώ, αλλά ο τόπος όπου παίρνει τον λόγο μια τραυματική αλήθεια.
Στον χώρο του ασυνειδήτου αυτό που με περιμένει «εκεί» δεν είναι κάποια βαθιά Αλήθεια με την οποία οφείλω να ταυτιστώ, αλλά μια αφόρητη αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθω να ζω.
Η ιστορία είναι το παρελθόν εφόσον εξιστορείται από το παρόν
"Je pense où je ne suis pas, donc je suis où je ne pense pas". [JACQUES LACAN]
«Σκέφτομαι εκεί που δεν είμαι, άρα είμαι εκεί που δεν σκέφτομαι. " [ΤΖΑΚΕΤΕΣ ΛΑΚΑΝ ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου