Γιώργης Παυλόπουλος - Το κουτί

Λίγο σκοτάδι από τα μαλλιά της κι ένα γιασεμί.
Το γράμμα που επινόησα για κάποιον τάχα Βλαντιμίρ
κι έβαλα την Βάλια Νελαβίτσκυ να μου γράψει στα ρώσικα
για να την δαιμονίσω.
Ένα σαλιγκάρι γυάλινο από τη Σκωτία
κι ένα νόμισμα Βασιλέως Δημητρίου του Πολιορκητή
δώρα του Πήτερ από τα ταξίδια του.
Η πέτρα με το στίχο: Et jamais ne pleure et jamais je ne ris.
Το καλειδοσκόπιο που γύρευα στα παιδικά μου χρόνια και το βρήκα σε κείνο το κινέζικο μαγαζί στο Ορλάντο.
Έννα φύλλο κισσού από τον τάφο του στο κοιμητήριο του Οβέρ-σύρ-Οάζ
σα νά 'ναι το κομμένο του αυτί.
Το ένα σκουλαρίκι της Ελένης.
Η γκρίζα γραβάτα που μου χάρισε ο διαβόητος Στοππάκιος Παπένγκους
βρόχος για μένα όταν τη φορώ.
Ένα χαρτάκι από τσιγάρα με το τηλέφωνο της Πέλιας
που δεν θα πάρω ποτέ.

Όλα τούτα φυλαγμένα σ' ένα φλωρεντινό κουτί.
Κι ακόμη το κομπολόι του Ποιητή-
ενενήντα εννέα χάντρες πέντε κοράλλια και μια γαλάζια φούντα:
Τριαντατρείς να πας μέσα στον κόσμο
τριαντατρείς για ν' ανεβείς στον ουρανό
τριαντατρείς να κατεβείς στον Άδη.
Και τα κοράλλια πέντε, όσα και οι αισθήσεις.
Και η γαλάζια φούντα ο άπειρος κυματισμός των ποιημάτων

«Αντικλείδια»