Τ’ αηδόνια του κινδύνου
Έλεγα μητέρα και
πατέρα έλεγα
Τι εννοούσα όμως
τραβώντας απ’ τις φωνές τους
Κατεβαίνοντας
τα υπόγεια της μέρας
φανταζόμουν άλλα
Τα χάδια και το στόμα τυφλό
και έλεγα
Τι εννοούσα όμως
Κι αυτός ο πρώτος έρωτας
μ’ έσπρωχνε
να τον εναγκαλίζομαι όταν εγώ
όταν
μόνο τη φωτογραφία εκοίταζα
πώς άλλαζε
μέρα με την ημέρα
και η όψη μου στον καθρέφτη
και η φωτογραφία στο νερό
Ζέφη Δαράκη, Το σώμα δίχως αντικλείδι, εκδ. Νεφέλη, 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου