Γιάννης Κοντός - Ποιήματα

 ΔΑΧΤΥΛΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ Ή ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ

Δε θα καταλάβεις ποτέ.
Όταν μ’ αγκαλιάζεις ένα σαξόφωνο
τα βάφει πράσινα όλα, κι από τα μάτια σου
τρέχουν δυο πεύκα βελόνα βελόνα.

Δε θα καταλάβεις ποτέ.
Γι’ αυτό κι εγώ κατάντησα
νευρασθενικός υπάλληλος
που στραγγαλίζει τα όνειρά του
– μόλις αρχίζουν να παίρνουν χρώμα –

Όπως στραγγάλισαν οι Τούρκοι
το Ρήγα Φεραίο.
Όπως γίνεται αθόρυβα τώρα
δυό σπίτια παρακάτω.

ο ο ο

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΣΟΥ ΩΜΟΣ
Πίσω από τον αριστερό σου ώμο,
είναι ένα φαράγγι γεμάτο πέτρες
και χαμόγελα από μετάξι
σκαλωμένα σ’ αγριοπούρναρα.
– Στον ώμο π’ ακουμπάει
το κομμένο μου κεφάλι –
Μικραίνεις. Μικραίνεις τόσο
που γίνεσαι ένας λεκές στο πάτωμα.
Αρχίζουν οι μοναχικοί περίπατοι
στο δωμάτιο.
Πιάνω το κεφάλι μου και το πετάω
σ’ έναν οποιοδήποτε δημόσιο χώρο,
σαν χειροβομβίδα.
Μετά τίποτα.

ο ο ο

Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΒΙΤΡΙΝΑ
Φοράω ένα ζευγάρι γάντια από το δέρμα σου
και χαζεύω το Μαγιακόβσκι
που βρίζει τον πύργο του Άιφελ.

Τι Παρίσια και πράσινα
άλογα.
Είμαι στον Κορυδαλλό.
(Όλη η έκφρασή μου
μια ρυτίδα τσεκουριά.)

από τη συλλογή: Το Χρονόμετρο, Εκδόσεις Κέδρος 1983

Πηγή: https://exitirion.wordpress.com/2019/03/21/giannis-kontos/