Μέρες πριν τα τριάντα εννέα μου βγήκαμε με τη μανούλα
βόλτα στα Ψαράκια. Σουρούπωνε ήταν σαν πάντα Κυριακή
κι Αριστομένους. Η μαμά μ’ έπιανε με τα τρία δάχτυλα τόσο
μικρό χεράκι είχα κάθε που της μιλούσα κοίταζε χαμηλά
τι αίσθηση – γι’ αυτό απέφευγα να μεγαλώσω. Καθίσαμε
ύστερα στο παγκάκι τα χρυσόψαρα έβγαζαν το κεφάλι
απ’ τα σουσάμια. Μου πήρε σπόρους έκρινα καθήκον μου
να πνιγώ. Με χτύπαγε στην πλάτη δες ο νονός έλεγε – αλλά
αυτός δεν είχε στο σεισμό πεθάνει; Έφτυνα ηλικία ο βήχας
μού έφερε τα δάκρυα τα παλιά για κανενός τη χάρη.
«Στο νήπιο με στυλό», εκδόσεις Καστανιώτη 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου