Νώε Παρλαβάντζας -Τρία Ποιήματα

Coffee table

«Φιγούρες του Τζιακομέτι», οι Κόρες των Παναθηναίων·
λεπτές αισθήσεις, μιας αδιόρατης χορογραφίας,
που συντελείται στο Coffee Table
της Οδού Φειδίου.
Κινήσεις ανάερες·
λιτές προσφωνήσεις
μιας ξεχασμένης λογοτεχνίας
που επανέρχεται,
μέσα από το θάμβος του ημίγυμνου σώματος
της λαϊκής αριστοκρατίας!
«Της Aριμνας και της Ειρήνης»,
ως υποσχέσεις του αρχαϊκού κάλλους,
τα στεφανωμένα τους μέτωπα·
εκεί, όπου πλέκονται
οι βόστρυχες μιας ανέμελης κόμμωσης
και διαγράφονται τα τοξωτά φρύδια
και τα τρυφερά ματοτσίνορα
μιας βελούδινης όρασης.
«Ο τραγικός υμέναιος της Ευρυδίκης»
και η δόξα των ημίγυμνων ώμων τους,
ως ένδοξα αντίγραφα μιας αγγειογραφίας,
που ζωντανεύει,
μέσα από την άρπα ενός καυτού μεσημεριού,
στο κλεινόν άστυ
που υπολανθάνει
και τελετουργεί
σε μια αιώνια σιέστα
από μουσικές του Κόσμου
«Η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Aτροπος»,
ως Κόρες των Παναθηναίων,
που υφαίνουν αδιόρατα
τα αδέσποτα της ανθρώπινης ψυχής,
τον ανεκλάλητο ερωτισμό μας
και
την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Δήμητρα

«Η Θεά» είπα, «Η Θεά Δήμητρα»,...
εξακόντιζε μόνιμα
την τρυφερή υπερβολή του,
ο Μόσχοβας,
για να πλήξει καίρια, υποτίθεται
τη σεβάσμια Κόρη,
που κρατούσε ως ασπίδα της την αιδώ!
Μορφή χιμαιρική, politically correct,
βαθύσκιωτη και φωτεινή συνάμα·
τα χείλη της -αντεστραμμένες βαρκούλες-
φτιαγμένες από χρυσό κάστανο,
και λίγο πιο πάνω η χαμένη νοσταλγία της Αρτεμης
το ακριβό δάνειο των ματιών της.
Οικεία άλλοτε- «ημέρα»,
όταν ταξιδεύει στους άλλους
και ξεκουράζεται·
«αγροτέρα», όταν αφήνεται στον οίστρο
και το βελούδινο κοχύλι
της κοιλιάς της,
γίνεται τόξο της κολχίδας και μυστικό πέρασμα
στα λάγνα ενδιαιτήματα
της Ιππολύτης και της Μολπαδίας.
Αμαζονικές συγχορδίες
ακούσματα
από τη ραψωδία
του αργυρού μισοφέγγαρου
που υψώνει το κύπελλο
με την πικρή χρυσόσκονη
του Γαλαξία
και απονέμει τη Δικαιοσύνη·
ως κόρη του Μίνωα
και του Αιακού,
ως παντοτινή σύντροφος
του Ροδάμανθη
ταγμένη για πάντα στη θαλασσινή αρμονία
των Ηφαιστείων.
Της ψυχής μου, η δεύτερη χορδή·
της φαντασίας μου
ο μόνιμος διάλογος·
στο χρώμα
από σκούρο μπλε κοβάλτιο
και αργυρό υδράργυρο!

Αρχάνες

...τ' άγιο δοξάρι του,
του παντοτινού μου θρύλου
λυγμός δοξαστικός
στους λόφους της Κρήτης
κατεβαίνοντας σιωπηλός
το ισοκράτημα μόλις Δωρικό
τώρα εισέρχεται
στου Ροδάμανθη το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Εγχορδα
Θαλασσινές νυχτωδίες,
μυρισμένοι καρποί.
λυγμοί, λυγμοί, λυγμοί
του Κρηταγενούς Διός
Αχ ψυχή μου, ξημέρωσε Ανατολή
Μ' ένα λαούτο, ένα βιολί
Ο ταμπουράς αστράφτει,
μίσχος λουλουδιού
Οι κρυσταλλικές
βασκανίες του
ήχων Καβειρικών
αποστάγματα!

Απαγορευμένη ποίηση
Ο φωτεινός ανεμοστρόβιλος
κραυγή του Ορφέα, εαρινή θα ήταν!
Το ακραίο άγγιγμα
και της ψυχής της
η επανεμφάνιση
με μουσικές αλλόκοτες!
Στο γύρισμα
της απαγορευμένης Ανοιξης
ωρίμαζαν
οι καρποί της!
Σιωπηλή,
σε ανερμάτιστους διαλόγους,
μέσα από γράμματα τελεσίδικα
και επιστολές
που δε
στάλθηκαν ποτέ!
Οι εαρινές συγχορδίες της,
σώματα ακρωτηριασμένα που χόρευαν,
μέσα από το χαμένο «Μήλον της Εριδος»,
που κρατούσε το αριστερό χέρι της Αφροδίτης!
Και ύστερα, πάλι και πάλι,
εκείνοι οι κρυσταλλικοί σπασμοί
του Αιδοίου της,
που εγκυμονούσαν
τη συμφιλίωση της Ευρυδίκης.
στο σκάμμα του πάνω κόσμου που άστραφτε,

πάνω στο σμαλεμένο σώμα της ψυχής της!

Πηγή:http://cantfus.blogspot.com/2015/12/blog-post_429.html