Στο καφενείο πίσω από την Αγία Άννα
στα δεξιά της Χοζοβιώτισσας
κοίταζε για ώρες εκείνο
που στην ταινία του Μπεσόν το είπαν
απέραντο γαλάζιο -
πίνοντας βαρύ δυνατό κρασί
από αυτά που κάνουν το κεφάλι σου
να μοιάζει με ροντέο.
Ο αέρας γέμιζε και άδειαζε
από τον παφλασμό του κύματος
τις ζαριές που χτυπούσαν στο τάβλι
ανάμεσά τους παλμικά
ο Καζαντζίδης από 45άρι
και
τα αναφιλητά ενός κοριτσιού
κοντά στα δεκαεφτά που χώριζε.
Κατακαλόκαιρο·
τζιτζίκια μέχρι και στις πέτρες.
Ηλιοβασίλεμα·
δύσκολη ώρα, χαρούμενα παιδιά
ζευγαράκια σε αποκλειστικότητες.
Και
φιλιά.
Όλα αυτά
περιβεβλημένα το αρχαίο μπλε
του κοβαλτίου.
Κάπως έτσι ο άνθρωπος
μπορεί να μπερδευτεί
και να περάσει φευγαλέα
τη μοίρα του για παράδεισο.
Να μπερδευτεί πολύ·
τόσο που να μην ξεχωρίζει
αν είναι από το μεθύσι
ή από την ωραία πλάνη του
η θύμηση πως κάποτε εδώ
αγάπησε κατάφωρα
και αγαπήθηκε.
Λαϊκά & Μπλουζ
Εκδόσεις Μετρονόμος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου