Γιώργος Χειμωνάς- (Αποσπάσματα)

Ο λόγος είναι πάντοτε μια αυτοδίδακτη λειτουργία: Πιστεύω ότι η μοίρα του δημιουργού είναι να εκλείπει ως συγκεκριμένο άτομο, το έργο του να εκτοπίζει και να καταργεί την, εκτός τέχνης, υπόσταση και πραγματικότητά του. Το έργο αναπτύσσεται εις βάρος του εαυτού, ο συγγραφέας δεν υπήρξε ποτέ, αντί γι’ αυτόν υπάρχουν αυτά που έγραψε. Αυτή η ταύτιση γραφής και ατομικής ζωής, αυτή η κυριάρχιση της γραφής ως του μοναδικού τρόπου ζωής εξηγείται αμέσως από το βασικό γεγονός ότι η κάθε ημέρα μου είναι πάντοτε μία από την αρχή επανάληψη της ιστορίας μου – τίποτε δεν έμαθα, τίποτε δεν διδάχθηκα, καμιά μνήμη δεν με βοηθά, πρέπει, πάντα ν’ αρχίζω τη ζωή μου. Πρέπει, λοιπόν, να αρχίζω και το λόγο μου. Κάθε φορά που γράφω, πρέπει ν’ ανακαλύπτω τη γλώσσα, πρόκειται πάντοτε για μια εξαιρετικά δύσκολη άσκηση του τρόπου να κοινωνώ «εκ του μηδενός» με τον κόσμο, πρέπει απ’ την αρχή να μάθω, γιατί κανείς δεν με δίδαξε, πώς να μιλώ προς αυτόν και γι’ αυτόν. Η γλώσσα του ανθρώπου είναι θλιβερά κατάφορτη από λεκτικούς αυτοματισμούς – και ο δικός μου τρόπος να μιλώ είναι να τους διαλύω, για να μπορεί να λειτουργεί χωρίς εμπόδιο η ουσιώδης πραγματικότητα της γλώσσας, που είναι η συνείδηση. Μιλώ σημαίνει μαθαίνω να μιλώ – και η αγωνία μιας τέτοιας, περίπου καθημερινής μάθησης κάνει να ατονούν οι χαρακτηρισμοί της ερώτησής σας 

[αποσπάσματα από συνέντευξη του Γιώργου Χειμωνά που δημοσιευτηκε στη ΛΕΞΗ τεύχος 42 με τίτλο ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΠΟΙΗΤΕΣ με ΚΛΙΚ όλη η πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη] 

[Έληξε η αμφισβήτηση. Απαφανατίστηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας» Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος, πόσον Αμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του. Θα έρθουν παιδιά, έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για το Συναγερμό του νέου Λόγου. Για λέξεις, δηλαδή, που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν. Φοβηθείτε τους!]

[Κρατώ για την τέχνη ένα παράξενο αίσθημα, ένα συνδυασμό δέους και στοργής κι αυτό ίσως οφείλεται στην ιδέα που έχω για την τέχνη: ότι αποτελεί ένα μοναχικό πάντα φαινόμενο, που έρπει αβοήθητο κι αυτόφωτο στις σκοτεινές παρυφές της ιστορίας και της ομολογημένης γνώσης – είναι ένα άβατο, όπου τα περιβάλλοντα πράγματα και οι άλλες, έξω της τέχνης, δράσεις του ανθρώπου πολύ εξωτερικούς μετασχηματισμούς μπορούν να δεχθούν ή και να επιφέρουν

- Γιώργος Χειμωνάς, Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδόσεις Καστανιώτη,1995]

Γιώργος Χειμωνάς ( 1938-27 Φεβρουαρίου 2000)

Πηγή:http://gheimonas.blogspot.com/2016/04/blog-post.html