Sylvia Plath - Lady Lazarus

Lady Lazarus

I have done it again. 
One year in every ten 
I manage it——

A sort of walking miracle, my skin 
Bright as a Nazi lampshade, 
My right foot

A paperweight,
My face a featureless, fine 
Jew linen.

Peel off the napkin 
O my enemy. 
Do I terrify?——

The nose, the eye pits, the full set of teeth? 
The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be 
At home on me

And I a smiling woman. 
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three. 
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments. 
The peanut-crunching crowd 
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot——
The big strip tease. 
Gentlemen, ladies

These are my hands 
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman. 
The first time it happened I was ten. 
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all. 
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying
Is an art, like everything else. 
I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell. 
I do it so it feels real.
I guess you could say I’ve a call.

It’s easy enough to do it in a cell.
It’s easy enough to do it and stay put. 
It’s the theatrical

Comeback in broad day
To the same place, the same face, the same brute 
Amused shout:

‘A miracle!’
That knocks me out. 
There is a charge

For the eyeing of my scars, there is a charge 
For the hearing of my heart——
It really goes.

And there is a charge, a very large charge 
For a word or a touch 
Or a bit of blood

Or a piece of my hair or my clothes. 
So, so, Herr Doktor. 
So, Herr Enemy.

I am your opus,
I am your valuable, 
The pure gold baby

That melts to a shriek. 
I turn and burn.
Do not think I underestimate your great concern.

Ash, ash—
You poke and stir.
Flesh, bone, there is nothing there——

A cake of soap, 
A wedding ring, 
A gold filling.

Herr God, Herr Lucifer 
Beware
Beware.

Out of the ash
I rise with my red hair 
And I eat men like air.

Sylvia Plath (27 Οκτωβρίου 1932 – 11 Φεβρουαρίου 1963)

Sylvia Plath, “Lady Lazarus” from Collected Poems. Copyright © 1960, 1965, 1971, 1981 by the Estate of Sylvia Plath.

....................................................................................................................................................................

Η λαίδη Λάζαρος

Το έκανα ξανά.
Κάθε δέκα χρόνια μια φορά
Το καταφέρνω –

Κάτι σαν περιφερόμενο θαύμα, το δέρμα μου
Φωτεινό όπως αμπαζούρ των ναζί,
Το δεξί μου πόδι

Ένα πρες παπιέ,
Το πρόσωπό μου άμορφο, λεπτό
Εβραϊκό λινό.

Ξετύλιξε τη γάζα
ω εχθρέ μου.
Προξενώ τον τρόμο; –

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης σειρά των δοντιών;
Η στυφή αναπνοή
Σε μια μέρα θα χαθεί.

Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα
Η φαγωμένη από του τάφου τη σπηλιά
Θα είναι πάνω μου μια χαρά

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.
Είμαι μονάχα τριάντα χρονών.
Κι όπως η γάτα έχω να πεθάνω εννιά φορές.

Αυτή είναι η νούμερο «Τρία».
Τι ανοησία
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Πόσα εκατομμύρια κλωστές.
Το πλήθος μασουλώντας φιστίκια
Στριμώχνεται να τους δει

Να με ξετυλίγουν χέρια πόδια –
Το μεγάλο στριπτίζ
Κυρίες και κύριοι

Ιδού τα χέρια μου
Ιδού τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι κόκαλο και πετσί,

Κι όμως είμαι η ίδια κι απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν στα δέκα
Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη φορά είχα σκοπό
Να κρατήσει και να μην γυρίσω πίσω.
Λικνιζόμουν κλειστή

Καθώς κοχύλι.
Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν
Και να μαζέψουν από πάνω μου τα σκουλήκια σαν
λιπαρά μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις είναι μια τέχνη, όπως κάθε τι.
Το κάνω εξαιρετικά καλά.

Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Μπορείτε να πείτε πως διαθέτω κλίση σ αυτό.

Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω σ ένα κελί.
Είναι αρκετά εύκολο να το κάνω και να μείνω εκεί.
Είναι η θεατρική

Επιστροφή μέρα μεσημέρι
Στα ίδια μέρη, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βάρβαρη
Εύθυμη κραυγή:

«Θαύμα»
Που μου δίνει τη χαριστική βολή.
Υπάρχει επιβάρυνση

Για να κοιτάξετε τις ουλές μου, υπάρχει επιβάρυνση
Για ν ακούσετε την καρδιά μου
-πράγματι χτυπάει.

Και υπάρχει επιβάρυνση, πολύ μεγάλη επιβάρυνση
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή για λίγο αίμα,

Η ένα κομμάτι απ τα μαλλιά μου ή τα ρούχα μου.
Λοιπόν, λοιπόν, χερ Ντόκτορ.
Λοιπόν, χερ εχθρέ.

Είμαι το έργο σου,
Είμαι το τιμαλφές σου,
Ένα μωρό σκέτο χρυσάφι

Που αναλύεται σε μια στριγκλιά.
Στριφογυρίζω και παίρνω φωτιά.
Μη νομίζεις πως υποτιμώ το μέγα ενδιαφέρον σου.

Στάχτη στάχτη –
Σκαλίζεις κι αναδεύεις.
Σάρκα, κόκαλα, τίποτε δεν υπάρχει εκεί –

Μια πλάκα σαπούνι,
Μια βέρα,
Ένα σφράγισμα χρυσό.

Χερ Ύψιστε, χερ Εωσφόρε
Πρόσεξε
Πρόσεξε.

Από τη στάχτη βγαίνω
Με πορφυρά μαλλιά
Τ αντράκια τα μασάω
Τα κάνω μια χαψιά

 

Μτφ: Κλεοπάτρα Λυμπέρη

 
Πηγή: http://logoskaitexni.blogspot.gr/2012/09/sylvia-plath.html