1) Η Ορλάντο τώρα έκανε νοερά (γιατί όλα συμβαίνουν μόνο στο νου) μια βαθιά υπόκλιση στο πνεύμα της εποχής, όπως ακριβώς - για να συγκρίνουμε τα σπουδαία μα τ’ ασήμαντα πράγματα – ένας ταξιδιώτης, ξέροντας ότι έχει κρύψει ένα δέμα πούρα στον πάτο της βαλίτσας του, υποκλίνεται στον τελωνειακό που μόλις έχει σημειώσει βιαστικά με μια άσπρη κιμωλία πάνω στο σκέπασμά της ότι είναι εντάξει. Γιατί η Ορλάντο αμφέβαλλε πολύ κατά πόσο, αν το πνεύμα της εποχής έλεγχε προσεκτικά το περιεχόμενο των σκέψεων της, δε θα έβρισκε κάτι λαθραίο, για το οποίο θα έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο. Είχε γλιτώσει παρά τρίχα. Είχε καταφέρει, με μερικές επιδέξιες υποχωρήσεις στο πνεύμα της εποχής, με το να φορέσει ένα δαχτυλίδι και να βρει έναν σύζυγο σ΄ ένα χερσότοπο, με το ν’ αγαπάει τη φύση και να μην είναι σατιρική, κυνική ή ψυχολόγος – οποιοδήποτε απ΄’ αυτά τα εμπορεύματα κινδύνευε ν’ ανακαλυφθεί αμέσως – είχε καταφέρει να περάσει με επιτυχία την εξέταση του. Και άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης, καθώς, πραγματικά, δικαιούταν να το κάνει, γιατί η συναλλαγή ενός συγγραφέα με το πνεύμα της εποχής είναι κάτι το πολύ ευαίσθητο και η τύχη των έργων του εξαρτάται από την καλή αμοιβαία συμφωνία τους. Η Ορλάντο είχε ρυθμίσει έτσι το θέμα, ώστε να νιώθει τώρα πολύ ευτυχισμένη΄ δε χρειαζόταν να πολεμήσει την εποχή της, ούτε να υποκύψει σ’ αυτή΄ ήταν με το μέρος της, ενώ ταυτόχρονα παρέμενε ο εαυτός της. Επομένως τώρα, μπορούσε να γράψει, κι αυτό έκανε. Έγραψε. Έγραψε. Έγραψε.
Πηγή:http://umhomemgrego.blogspot.com/2006/09/no-342.html
2) «Ο ήλιος δεν είχε ακόμα ανατείλει. Δέν ξεχώριζαν θάλασσα κι ουρανός· μόνο πού η θάλασσα ήταν ελαφρά ρυτιδωμένη, σάν πανί ζαρωμένο. Σιγά σιγά, καθώς ο ουρανός άρχισε ν’ ασπρίζει, μιά σκούρα γραμμή σχηματίστηκε στόν ορίζοντα, χωρίζοντας θάλασσα καί ουρανό, καί τό γκρίζο πανί άρχισε νά ριγώνεται – χοντρές κοντυλιές πού έτρεχαν, η μιά μετά τήν άλλη, κάτω απ’ τήν επιφάνεια, η μιά ξοπίσω της άλλης, κυνηγώντας η μιά τήν άλλη αδιάκοπα»…
Βιρτζίνια Γουλφ, Τα κύματα, μετάφραση: Άρης Μπερλής. Εκδ. Ύψιλον
3) "Στο μεταξύ οι σκιές μάκραιναν στην αμμουδιά· το σκοτάδι βάθαινε. Το μαύρο παπούτσι έγινε βαθυγάλαζος λεκές. Τα βράχια χάσανε τη σκληράδα τους. Το νερό, που λίμναζε γύρω απ' την παλιά βάρκα, σκούρυνε, σαν να κολυμπούσαν μέσα του μύδια. Ο αφρός χλώμιασε κι άφηνε εδώ κι εκεί μαργαριτάρια, μια λευκή μαρμαρυγή στην αχλύ της άμμου".
Βιρτζίνια Γουλφ, Τα κύματα, μετάφραση: Άρης Μπερλής. Εκδ. Ύψιλον
4)"Αφού είμαστε μια αποτυχημένη φυλή, αλυσοδεμένη σε ένα βυθισμένο πλοίο (οι αγαπημένοι της συγγραφείς όταν ήταν μικρή, ήταν ο Χάξλεϋ και ο Τιντλ που αγαπούσαν πολύ αυτές τις μεταφορικές έννοιες με τη θάλασσα), αφού λοιπόν όλη αυτή η ιστορία με τη ζωή είναι ένα κακό αστείο, ας κάνουμε τέλος πάντων ό, τι περνάει από το χέρι μας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ας μετριάσουμε τον πόνο των άλλων που είναι φυλακισμένοι σαν και μας (πάλι ο Χάξλεϋ). Ας στολίσουμε τη σκοτεινή φυλακή με λουλούδια και με μπαλόνια. Ας είμαστε ευγενείς όσο γίνεται να είμαστε. Αυτοί οι κακούργοι, οι Θεοί, δεν πρόκειται να τα έχουν όλα με το μέρος τους."
Βιρτζίνια Γουλφ, κυρία Νταλλογοουέη
4)"Αφού είμαστε μια αποτυχημένη φυλή, αλυσοδεμένη σε ένα βυθισμένο πλοίο (οι αγαπημένοι της συγγραφείς όταν ήταν μικρή, ήταν ο Χάξλεϋ και ο Τιντλ που αγαπούσαν πολύ αυτές τις μεταφορικές έννοιες με τη θάλασσα), αφού λοιπόν όλη αυτή η ιστορία με τη ζωή είναι ένα κακό αστείο, ας κάνουμε τέλος πάντων ό, τι περνάει από το χέρι μας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ας μετριάσουμε τον πόνο των άλλων που είναι φυλακισμένοι σαν και μας (πάλι ο Χάξλεϋ). Ας στολίσουμε τη σκοτεινή φυλακή με λουλούδια και με μπαλόνια. Ας είμαστε ευγενείς όσο γίνεται να είμαστε. Αυτοί οι κακούργοι, οι Θεοί, δεν πρόκειται να τα έχουν όλα με το μέρος τους."
5) Όποια ώρα και να ξυπνούσες, έκλεινε και μια πόρτα. Πήγαιναν από δωμάτιο σε δωμάτιο, χέρι χέρι, σηκώνοντας εδώ, ανοίγοντας εκεί, να σιγουρευτούν-ένα ζευγάρι-φάντασμα.
«Εδώ το αφήσαμε», είπε εκέινη. Κι εκείνος πρόσθεσε: «Ω! Κι εδώ επίσης». «Βρίσκεται επάνω», μουρμούρισε εκείνη. «Και στον κήπο», ψιθύρισε αυτός.
«Ήσυχα!» είπαν. «Αλλιώς θα τους ξυπνήσουμε».
Μα δεν πείραζε που μας ξυπνήσατε. Ω όχι! «Το ψάχνουν· τραβούν την κουρτίνα», θα ‘λεγε κάποιος και θα συνέχιζε να διαβάζει μια δυο σελίδες. «Τώρα το βρήκαν», θα ‘λεγε κάποιος με σιγουριά, σταματώντας το μολύβι στο περιθώριο της σελίδας. Κι έπειτα, κουρασμένος απ’ το διάβασμα, θα σηκωνόταν και θα ‘βλεπε και μόνος του, όλο το σπίτι άδειο, οι πόρτες ορθάνοιχτες, μόνο οι φάσες που γουργουρίζουν με ευχαρίστηση, και ο θόρυβος της αλωνιστικής μηχανής να ακούγεται απ’ το αγρόκτημα. «Για ποιο λόγο μπήκα εδώ μέσα; Τι ήθελα να βρω;». Τα χέρια μου ήταν άδεια. «Μήπως τότε είναι επάνω;». Τα μήλα βρίσκονταν στη σοφίτα. Κι έτσι βρέθηκαν ξανά κάτω, ο κήπος γαλήνιος όπως πάντα, μόνο το βιβλίο είχε γλιστρήσει στο γρασίδι. […] «Εδώ κοιμηθήκαμε», λέει εκείνη. Κι εκείνος προσθέτει, «Αναρίθμητα φιλιά», «Ξυπνώντας το πρωί», «Ασήμι ανάμεσα στα δέντρα», «Το πάνω πάτωμα», «Στον κήπο», «Όταν ήρθε το καλοκαίρι», «Ο χιονιάς το χειμώνα». Οι πόρτες κλείνουν, χτυπώντας μαλακά όπως ο σφυγμός του σπιτιού μακριά στο βάθος.
Βιρτζίνια Γουλφ, Στοιχειωμένο σπίτι, μτφρ.: Βάνια Σύρμου-Βεκρή, Οκτασέλιδο + του Μπιλιέτου, τχ.93/2018
Πηγή:https://ifigeneiasiafaka.com/2019/01/03/%CE%B2%CE%B9%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%86-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9/?fbclid=IwAR0jssPxs-ao6qMEkIga7PWmoHBy2H-Lr6bszBuHbYUNfiWUkclS_CfSnR0
6) Όταν είσαι μόνος, στηρίζεσαι στα πράγματα, στα άψυχα· δέντρα, ρυάκια, λουλούδια· νιώθεις ότι σε εκφράζουν, ότι γίνεσαι ένα μαζί τους· νιώθεις ότι σε γνωρίζουν, πως κατά κάποιο τρόπο είναι εσύ· νιώθεις μια παράλογη τρυφερότητα έτσι όπως για τον εαυτό σου.
Βιρτζίνια Γουλφ, Μέχρι το φάρο. Εεκδόσεις Οδυσσέας, 1981.
6) Όταν είσαι μόνος, στηρίζεσαι στα πράγματα, στα άψυχα· δέντρα, ρυάκια, λουλούδια· νιώθεις ότι σε εκφράζουν, ότι γίνεσαι ένα μαζί τους· νιώθεις ότι σε γνωρίζουν, πως κατά κάποιο τρόπο είναι εσύ· νιώθεις μια παράλογη τρυφερότητα έτσι όπως για τον εαυτό σου.
Βιρτζίνια Γουλφ, Μέχρι το φάρο. Εεκδόσεις Οδυσσέας, 1981.
Πηγή:https://www.vintagestories.gr/mexri-to-faro-virginia-woolf/
7) Οι συμβάσεις στη συγγραφή δεν είναι πολύ διαφορετικές από τις συμβάσεις στους κανόνες συμπεριφοράς. Τόσο στη ζωή, όσο και στη λογοτεχνία είναι απαραίτητο, με κάποιο τρόπο, να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στην οικοδέσποινα και σε κάποιον άγνωστο επισκέπτη της από τη μια, ανάμεσα στον συγγραφέα και στον άγνωστο αναγνώστη του από την άλλη. Η οικοδέσποινα υιοθετεί το θέμα του καιρού, καθώς γενιές από οικοδέσποινες έχουν επαναλάβει αυτό το κοινό για όλους θέμα, ένα θέμα που αφορά τους πάντες. Αρχίζει λέγοντας πως είχαμε έναν άθλιο Μάιο και, έχοντας έτσι έρθει σε επαφή με τον άγνωστο επισκέπτη της, προχωράει σε σημαντικότερα θέματα. Το ίδιο ισχύει και με τη λογοτεχνία. Ο συγγραφέας πρέπει να δημιουργήσει πρώτα την επαφή με τον αναγνώστη του θέτοντας ενώπιόν του κάτι που εκείνος αναγνωρίζει, προκειμένου να ερεθίσει τη φαντασία του, και να τον καταστήσει πρόθυμο να συνεργαστεί ώστε να προχωρήσουν στο πολύ πιο δύσκολο στάδιο, αυτό της εξοικείωσης. Και έχει μεγάλη σημασία αυτό το κοινό σημείο συνάντησης να έρθει αβίαστα, ενστικτωδώς, στα σκοτεινά, με κλειστά μάτια σχεδόν.
Πηγή: Ο κύριος Μπένετ και η κυρία Μπράουν, Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου