Τώρα που φτάσαμε πια στο γκρεμό
στην κάτω άκρη εκεί που 'ναι τα βότσαλα.
Τώρα μονάχα ν' αναπολήσουμε μπορούμε
και θυμόμαστε, το πώς κάποτες είχαμε τρέξει
με ανοιχτά τα χέρια και με υπέροχο διασκελισμό.
Θυμόμαστε ακόμα πως κάποτες είχαμε πιστέψει
και συζητούσαμε και ψάχναμε.
Αλλά τώρα, είμαστε χαμηλά, πολύ βαθιά
σ' ένα χαμένο μέρος άγνωστο κι απρόσιτο.
Ίσως ο ευκαιρίες να μας έλειψαν και δεν πήγαμε αλλού,
ίσως να είναι το σκαρί μας που να μην μπορεί να πάει αλλού,
ίσως πάλι και να φταίξαμε, να φταίξαμε πολύ κι ανεπανόρθωτα.
Πάντως δεν πήγαμε, εδώ βρεθήκαμε, εδώ καθόμαστε.
Έρμαιοι και έρημοι.
Κατά καιρούς βέβαια προσπαθούμε να ξεφύγουμε
κάνουμε μια κίνηση, λέμε πως είναι μια αρχή,
άλλοτε βέβαια περιμένουμε να χαράξει
ή κάποιον άλλον να μας σπρώξει
την ευκαιρία εν ολίγοις.
Πάντως τίποτα σοβαρό δεν κάνουμε
γιατί δεν θέλουμε, ή γιατί δεν μπορούμε
δεν ξέρω και δεν μπορώ να πω
δυσαρεστημένοι, είμαστε κατά βάθος μα και κατ' επιφάνειαν
όλο γκρινιάζουμε, και όλο βρίζουμε, κάτι μας λείπει
(θα μπορούσαμε και μείς)
Βέβαια θα μπορούσαμε, αλλά να που δεν μπορέσαμε.
Ας προσπαθήσουμε επιτέλους να συμμορφωθούμε
εδώ έχει άλλωστε και βότσαλα, κάτι πολύ ωραία
βότσαλα, χρωματιστά.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΜΠΑΣ (1919-1965), Εκδ. Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου