Γιάννης Κοντός - Τα ποιήματα

 Καταιγίδα

Έπιασε το πόμολο της πόρτας

και ένιωξε τέτοια μοναξιά,

που έσκυψε και φίλησε το κρύο σίδερο.

Ξέρετε, τα πόμολα γνωρίζουν πολύ καλά

να ξεχωρίζουν το χέρι του κυνηγημένου

από το χέρι του καλού αστού.

Κυνηγημένος και στάζοντας αίμα

άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο σκοτάδι,

τη στιγμή π' ακούγονταν απ' το ραδιόφωνο

ένας σκοπός - "τάχα τι να γύρεψαν τα χλομά σου μάτια" -

(συμπληρώνοντας έτσι το σκηνικό της καταιγίδας του).

                                   *

Νυχτερινό τοπίο

Θα πεθάνω που θα πεθάνω,

ας γίνει βραδάκι, μα όχι μέρα,

να με βλέπουν οι περίοικοι

με περιέργεια, τρώγοντας κουλούρι.

Να είναι οικείο το μέρος. Βράχια

ή κοντά σε βουνό, όχι σε θάλασσα.

Στην ενδοχώρα με κλειστό ορίζοντα. 

(Εννοώ μεγάλη πόλη, με τούνελ, θειάφι,

πολιτική εξέλιξη και οργάνωση.)

- Τα έβλεπα από παιδάκι, αλλά δεν μπορούσα

να τα πω -

Για αγάπη να μη μιλήσω.

Το ξέρουν τα χέρια σου

που τα ασήμωσα με θωπείες.

Για πληγές να μη μιλήσω

- καπνός τα σκέπασε όλα -

Ένας ασυνεπής του κόσμου ήμουνα.

Θα αρπαχτώ από ξερό δέντρο.

Θα κοιτάζω τον πετρωμένο φλοιό

και θα αντιγράφω στο σώμα μου

το πάγωμα των χυμών.

                                   *

Αστικό τοπίο

Τα σκυλιά των ποιημάτων

δεν ελέγχονται πια, είναι αόρατα.

Εμείς όμως είμαστε ορατοί

σε κάθε ελεύθερο σκοπευτή,

όπως καθόμαστε σε ήσυχο περιβάλλον

και μια άρια τρυπάει το ταβάνι.

Μας μένουν λίγα μέτρα φωνής,

την ξετυλίγουμε και πάμε για ύπνο.

Την άλλη μέρα θα είναι

τα ίδια ακριβώς, με λίγες

παραλλαγές στο φαγητό.

Υπάρχει όμως φωτιά

κάτω από το ντιβάνι

που όλο μεγαλώνει.

                                   *

Προσέχτε τη νοσταλγία, θα σας σκοτώσει

Εισέρχεται στο δέρμα και στο αίμα

όπως η ψείρα. Έχει τα ίδια συμπτώματα.

Φαγούρα, μολύνσεις, εκτεταμένη καταστροφή

των ιστών, που τις περισσότερες φορές φτάνει

μέχρι το κόκαλο. Ο ασθενής πέφτει σε μεγάλη

λύπη. Κοιτάζει τις πλάτες των ανθρώπων

και πιστεύει ότι το περαστικό πρόσωπο

είναι το δικό του, το φευγάτο, το χαμένο.

Κάθεται σε καρέκλα με τα χέρια

στα γόνατα, σε προχωρημένη σήψη

- ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται τίποτα -

και προσπαθεί να μπαζώσει το κενό

με αυτές τις σκέψεις-μέδουσες. Προσέχτε,

δεν είναι παρελθόν, υπάρχει ουσιαστική διαφορά.

Τον υπνωτίζει ύπουλη μουσική πνευστών

και συνομιλεί και μονολογεί με μαλλιά,

χείλη, αυτιά και χέρια

ή ολόκληρα σώματα γυναικών

που βγαίνουν από τοίχους

ή αναδύονται απότομα

από το πάτωμα και τα διάφορα έπιπλα του σπιτιού.

Αν συνεχίσει έτσι, θα καταλήξει

πεταμένη εφημερίδα με παλιές ειδήσεις

στο δρόμο.

                                   *

Υστερόγραφο

Η στάθμη του σώματος ποικίλλει

από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Είναι όπως λέμε: να το φεγγάρι

και αυτό ουσιαστικά είναι ένα

ψάρι στη λίμνη και η λίμνη

σιγά σιγά αποξηραίνεται και σε φωνάζω

με το μικρό σου όνομα.

- Μια τρύπια δεκάρα όλα

στον πάτο της λίμνης

μέσα στη λάσπη και στο όραμα.

Γιάννης Κοντός, Τα ποιήματα (1970 - 2010), Εκδόσεις Τόπος, Φεβρουάριος 2013

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη