Θανάσης Κωσταβάρας - Εσύ που ξέρεις πόσο σκληρή και δύσκολη είναι η αγάπη

Με τη φωνή μου θα σου κεντήσω ένα σεντόνι

να σε τυλίγει τα βράδια.

Ν’ αγγίζει το σώμα σου

και να φουσκώνει το στήθος σου απ’ τα χλωρά καλοκαίρια του Έρωτα.

Και τα μικρά χελιδόνια να χτίζουν τις φωλιές τους στον ύπνο σου.

Με τα δάχτυλά μου θα σε τραγουδήσω.

Θ’ αφήσω τ’ όνομά σου στα χρόνια που έρχονται.

Για να μη σε πάρει ο άνεμος.

Να μη σε σκεπάσουν τα χιόνια.

Γιατί και το φιλί δεν είναι μόνο μια τρυφερή στιγμή

που μας ραντίζει με το γάλα της Άνοιξης.

Ούτε το αχ της Αγάπης

είναι ένα τραγούδι για να περάσουμε

μέσα απ’ τη σιωπή.

Είναι γλυκιά βροχή λίγο πριν τον χειμώνα που έρχεται.

Και σιγανό θρόισμα πριν να μαδήσουν τα δέντρα.

Γι’ αυτό θα σου φέρω το πιο λυρικό άνθος

απ’ τον δικό μου Παράδεισο.

Θα σου φτάσω το μήλο που δεν το τρώει το σκουλήκι.

Και θα περάσω απέναντι.

Εκεί που τα όνειρα δεν μιλούν άλλη γλώσσα

παρά μόνο τη μυσταγωγική φαντασμαγορία του Μύθου.

Κι εκεί, ωραία και μοναδική, θα σε στήσω κατάντικρυ στους αιώνες.

Το ημερολόγιο της αυριανής εξορίας, Νεφέλη, 1995

Απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη