Μιχάλης Γκανάς - Δύο ποιήματα

 

                                                  Μιχαλης και Παντελης Καλογερακης - Αυτοί παιδί μου δεν

Αυτοί παιδί μου δεν

δεν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους

όλο δεν και δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους

δεν χάιδεψαν σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο

γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δεν

δεν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό

δεν άκουσαν ποτέ

ανάκουστο κιλαϊδισμό και λιποθυμισμένο

δεν έπιασαν με τα ρουθούνια τους

το άοσμο άνθος του θανάτου

δεν είδαν -κατάργησαν τα μάτια τους-

μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα

αυτοί παιδί μου δεν

δεν ξέρουν δεν αγαπούν

ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν

περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα περί…

που έτσι γράφεται το μέλλον μας.

*

Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση 1

στον Νάσο Θεοφίλου, συλλογίζοντας…

Τα σπίτια ποντισμένα στο βυθό

με φυσαλίδες αναθρώσκουσες.

Δακτυλιδάκια γαλανά ή μέδουσες;

Αιγαίος κόσμος πολυκύμαντος

κι εσύ ο αυτουργός του

ο επικηρυγμένος των συμβάντων.

Μικρά συμβάντα που τα μεγαλύνεις

επινοώντας την πραγματικότητα.

Ένας δραπέτης είσαι διημερεύοντος Σαββάτου

και χορηγός μιας ηλικίας

που επωάζεται αλλιώς σε κάθε σώμα σου.

Σώμα υπό σκιάν και σώμα πάμφωτο

από βαθιά πηγάδια αστεροδεικτούμενο

χτισμένο ζωντανό σε ατίθασα γεφύρια

για να περνούν αλαφροΐσκιωτοι διαβάτες.

Τις νύχτες πάλι υδροχαρές και αιμοφόρο

και συγκοινωνούν με τα μικρά οικόσιτα σκοτάδια

και τα ανήμερα μεγάλα σκότη

που μας βυζαίνουνε γλυκά

όταν καθόμαστε και γράφουμε.

Ασπρίζει τότε η σγουρή προβιά τους

από το γάλα της πληγής μας

και φέγγει δωδεκαετής ημέρα

μέσα στα γηρατειά της νύχτας.

Άψινθος, Μελάνι, 2012