Μ. Καραγάτσης - Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν (απόσπασμα)

«Ο Μαλίτζιν προτίμησε νὰ κρυφτῆ ἄναντρα μέσ' στὸ σπίτι του, παρατώντας τὴ γυναίκα στὴ μανία τοῦ χυδαίου ὄχλου. Κι ὁ ἐξευτελισμὸς τῆς μοιχαλίδας ξακολούθησε αποτρόπαια βάρβαρος, μέσ' στα γιουχαΐσματα τοῦ δειλοῦ πλήθους. Αφοῦ τὴν προπηλάκισαν, τὴν ἔφτυσαν καὶ τὴ χτύπησαν, οἱ ἱερόδουλες ἄρχισαν νὰ τὴ γδύνουν. Ένα χέρι άρπαξε τὸ κομψό καπελάκι καὶ τὸ πέταξε στὰ κεραμίδια τοῦ πλαϊνοῦ σπιτιοῦ. Τὸ φουστάνι γίνηκε μύρια κομμάτια• ἡ κομπιναιζὸν ἀνεμίστηκε θριαμβευτικά πάνω ἀπ' τὰ κεφάλια τῆς ὀρθῆς. Τὸ σουτιέν στήθηκε τρόπαιο στὴν ἄκρη ἑνὸς μπαστουνιού. Η κυλότα, τελευταία, σχίστηκε σὲ ἑκατὸ κουρέλια, ποὺ ισάριθμα χέρια τ' ἄρπαξαν γιὰ ἐνθύμιο. Οἱ πόρνες ουρλιαζαν ξέφρενες• ἡ δ/νὶς ᾿Αγγελικὴ εἶχε σπασμούς ὑψηλῆς ὑστερίας• κι οἱ ἄντρες ἀποκτηνωμένοι, με σάρκα ξαναμμένη, κοιτούσαν μὲ μάτια θολὰ τὴν πανέμορφη κι ὁλόγυμνη γυναίκα, ποὺ ἀσάλευτη κι άψυχη παράδωσε τὸ κορμί της στὸν ὀπτικό όργασμὸ τοῦ ὄχλου.

Αὐτὴ ἡ σκηνὴ ποὺ γίνηκε στη Λάρισα, μποροῦσε νά 'χε γίνει σ᾿ ὁποιοδήποτε άλλο μέρος τοῦ κόσμου. Ὁ ὄχλος εἶναι τὸ ἴδιο ἄναντρος κι ἀπάνθρωπος σ' ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη. Οι πόρνες ἔχουν τὸ ἴδιο υστερικό μίσος στο Παρίσι, στὸ Πεκίνο καὶ στὸ Χαρτούμ. Δὲ θά 'πρεπε λοιπὸν νὰ καταλογίσουμε στη Λάρισα την ευθύνη τούτης τῆς ἀσχήμιας. Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω. . .

Κι ὅμως οἱ χριστιανοὶ ποὺ παρακολουθοῦσαν αὐτὸ τὸ θέαμα, ἔριξαν τὴν πέτρα ποὺ ὁ Χριστὸς ἀρνήθηκε νὰ ρίξη. Τὸ μαζικό κτήνος ξύπνησε λίγο αἷμα ἦταν ἀπαραίτητο επιδόρπιο τῆς σαδικής πανδαισίας. Οι πρώτες πέτρες, άτολμα σφεντονισμένες, μελάνιασαν τὸ νιὸ καὶ πεθυμητὸ κορμὶ τῆς μοιχαλίδας. Τώρα τὰ χέρια, μὲ πυρετό φονικό, γύρεψαν ἀπ' τὸ χῶμα καινούργια βλήματα, πιὸ θαρραλέα.

Χτυπημένη στὸ μηλίγγι, ἡ γυναίκα κλονίστηκε. Ενα πορφυρὸ ρυάκι κύλησε καὶ λέκιασε τὸ μάγουλό της. Ο όχλος δὲν ἀλαλάζει πιά• όταν σκοτώνη, γίνεται μουγγός...

Έξαφνα, ἀναπάντεχα, δυὸ ἄντρες κυλίστηκαν καταγής μουγκρίζοντας, ἐνῶ γύρω τους σχηματιζόταν κενὸ φοβισμένο. Τσίριξαν οι δημόσιες κραυγές τρόμου καὶ λάκισαν πανικόβλητες. Ὁ ὄχλος όπισθοχώρησε, μὲ μουρμουρητό σεβασμού. Ήταν ὁ Λιάπκιν, ποὺ ἐπέβαλλε τὴν τάξη μὲ τὶς φοβερές γροθιές του.

Εβγαλε τὸ μακρύ πανωφόρι του, τύλιξε τὴ γυμνὴ γυναίκα, τὴν ἅρπαξε μέσ' στ' ἀτσαλένια μπράτσα του, τὴ σήκωσε σαν πούπουλο κι ούρλιαξε :

-Αλάργα, κανάηδες! Μαθήτε, παλιόμουτρα ! Ώσπου νὰ πῶ κίμινο, νά 'χη αδειάσει ὁ δρόμος!

Έτσι γίνηκε. Ο ὄχλος ξύπνησε, συνέφερε, ένιωσε που παρασύρθηκε ἀπὸ τὸ δυσεξήγητο μεθύσι. Οι νοικοκυραίοι λάκισαν ντροπιασμένοι μέσ' στὸ σκοτάδι, κρύβοντας τὰ μοῦτρα τους στὸν ἀνασηκωμένο γιακά τοῦ παλτού. Οι λαϊκοί διαλύθηκαν πιὸ σιγανά, σιωπηλοὶ καὶ στενοχωρεμένοι. Οι πόρνες μανταλώθηκαν στα παλιόσπιτά τους. Οἱ δυὸ χτυπημένοι ἀπ' τις γροθιές τοῦ Λιάπκιν σηκώθηκαν κι ἔφυγαν τρεκλίζοντας, δίχως νὰ ζητήσουν τὸ λόγο. Μέσα σ' ένα λεπτό, ὁ τόπος τῆς ὀχλαγωγίας ἔπεσε σὲ σιωπὴ νεκρική• καὶ τότε ἦρθαν οι χωροφύλακες ...» 

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ» ΙΩΑΝΝΟΥ Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., σσ/ 120-121

Α΄έκδοση 1933, 17η έκδοση 1999