όλο και περισσότερο περισσότερες γυναίκες μ’ αγαπάνε με γαλανά μάτια πολύ μεγαλωμένα από μαύρο κραγιόνι
περισσότερα αγόρια με μακριά μαλλιά και τραγανά πηγούνια
δεν ξέρω πώς να τα χωρέσω στις φλέβες μου και στις λέξεις
με παίρνει αλαμπρατσέτα η Επανάσταση βγαίνουμε βόλτα οι δύο μας στις φωταγωγημένες λεωφόρους
αργά τη νύχτα η ώρα 2 μετά την ποίηση που ξαγρυπνάνε ακόμη ανύσταχτοι οι κομμουνιστές μελετώντας τον Λένιν
προσπαθώ να μη σκύψω ούτε χιλιοστόγραμμο απ’ τη χαρά μου
καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι και με το δίκιο μου λέω
γιατί πίσω από τους κορμούς των δέντρων με παραμονεύουν χίλιοι χαφιέδες
και με φοβούνται στρατηγοί δικτάτορες συνταγματάρχες βασιλιάδες στρατοδίκες
παρ’ ότι δεν έχω στην κωλότσεπη μπιστόλι
ούτε γροθιά σιδερένια
ούτε σουγιά να κόβω το ψωμί μου
ούτε μπαστούνι ούτε γεράκι
τίποτα τίποτα
πάρεξ ένα τρεμάμενο χαμόγελο μπροστά στο θαύμα του κόσμου που ετοιμάζουν οι πραγματικοί επαναστάτες
Το τερατώδες αριστούργημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου