Νικηφόρος Βρεττάκος-Διαβαίνοντας τη Λακωνία

Ἡ πρωινὴ ἀνθοφορία μὲ βρῆκε στὸ μέσο
τοῦ πράσινου χωραφιοῦ. Ὅλα σὰν μνήμη
παιδική μοιάζαν γύρω μου. Σὰν ὄνειρο, ὅλα.
Θαρροῦσες πὼς ἔχτιζαν ὅλα, ἤ τραγούδαγαν. Ὡς
κι’ ὁ σπουργίτης. Σὰ νἆχε κι’ αὐτὸς ἀκόμη ἀναλάβει
κάτι νὰ κάνει. Σὰ νἄτανε ἕνας Ἰησοῦς.
Οἱ λαλιές του αὐστηρές, καθαρές, κάτι ἔλεγαν,
περιμέναν ἀπόκριση.
Ὅλα ἔλεγαν κάτι.
Ὅλα ἔφερναν κάτι. Κι’ ἡ καρδιά μου εἶχε ἀνοίξει,
σὰ νἄθελε: νὰ προσφέρει κι’ αὐτὴ τὸ φτωχούλη
ὀβολό της στὸ σύμπαν.


[Από το "ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ:
Η ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΔΑΙΜΟΝΑ", 1961]