Ποίημα Κασσιανής μοναχής

Κύριε
Εγώ η γυναίκα
η μολυσμένη των αμαρτιών
στα σπλάχνα μου αισθάνθηκα την θεότητά σου
κι έγινα μυροφόρος
Με οδυρμούς μύρα
ακουμπώ εμπρός από τον τάφο σου

Τα σπλάχνα μου η νύχτα τα κατέχει
Μανία η ακολασία μου
Σκοτάδι και θάνατος της σελήνης
ο έρως μου της αμαρτίας

Πάρε τα μάτια μου μαζί με τα δακρυά τους εσύ
που όρισες η θάλασσα να κατάγεται από τα σύννεφα

Κλίνε πάνω από τον αναστεναγμό
τον πιο βαθύ της καρδιάς μου
Εσύ που έκαμψες τους ουρανούς
για να χωρέσει το άφατο

Θέλω να φιλήσω τα πόδια σου τα ανέγγιχτα
και να τα προστατεύω
μέσα στις θηλειές των μαλλιών μου

Στο σούρουπο του παράδεισου η Εύα
τους κρότους ακούει και ταράζεται
τρόμαξε και εκρύφτη

Σωτήρα μου και των ψυχών σωτήρα
Ποιός το κουβάρι των αμαρτιών μου
θα έρθει να ξετυλίξει
Στης τιμωρίας σου την άβυσσο
ποιός πώς να κρατηθεί

Μην αποστρέψεις το βλέμμα σου από πάνω μου
Βλέπε με. Την δούλη σου

Εσύ που είσαι το έλεος

Μτφ: Γιώργος Χειμωνάς