 |
| Vera Mary Brittain, 29 Δεκεμβρίου 1893 - 29 Μαρτίου 1970) |
THE SISTERS BURIED AT LEMNOS
Ο golden isle set in the deep-blue ocean
With purple shadows flitting o’er thy crest,
I offer thee my reverent devotion
For some who on thy bosom lie at rest!
Seldom they enter into song or story:
Poets praise the soldiers’ might and deeds of war,
But few exalt the Sisters, and the glory
Of women dead beneath a distant star.
No armies threatened in that lonely station,
They fought not fire or sword, or ruthless foe,
But heat and hunger, sickness and privation,
And winter’s deathly chill and blinding snow.
Till mortal frailty could endure no longer
Disease’s ravages and climate’s power,
In body weak but spirit ever stronger
Courageously they stayed to meet their hour.
No blazing tribute through the wide world flying,
No rich reward of sacrifice they craved.
The only meed of their victorious dying
Lives in the hearts of humble men they saved.
Who, when in light the final dawn is breaking,
Still faithful, though the world’s regard may cease,
Will honour, splendid in triumphant waking,
The souls of women, lonely here at peace.
Ο golden isle with purple shadows falling
Across thy rocky shore and sapphire sea,
I shall not picture these without recalling
The Sisters sleeping on the heart of thee!
Vera Mary Brittain
H.M.H.S. ‘‘Britannic’’, Mudros October 1916
-ο-ο-ο-
ΑΔΕΛΦΕΣ ΘΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗ ΛΗΜΝΟ
Ω χρυσαφένιο νησί που στέκεις στο βαθυγάλαζο ωκεανό
Με τις φευγαλέες πορφυρές σκιές πάνω από τους λόφους σου,
Γονατίζω μπροστά σου με ευλάβεια και ταπεινοφροσύνη
Για κείνες που αναπαύονται στα στήθη σου.
Σπάνια αναφέρονται σε τραγούδια και ιστορίες
Οι ποιητές επαινούν των στρατιωτών τα πολεμικά κατορθώματα
Αλλά λίγοι εξυμνούν τις Αδελφές, και η δόξα
Των νεκρών γυναικών κρύβεται πίσω από ένα μακρινό αστέρι
Δεν απειλήθηκε από όπλα ο μοναχικός σταθμός τους
Δεν πάλεψαν με τη φωτιά και το σπαθί ούτε με άσπλαχνους εχθρούς
Αλλά με τον καύσωνα και την πείνα, την αρρώστια και τις στερήσεις
Και του χειμώνα το θανατερό και παγωμένο χιόνι.
Ώσπου οι εύθραυστες υπάρξεις δεν άντεξαν πλέον
Της αρρώστιας τις φθορές και του καιρού την ισχύ
Με σώματα αδύναμα αλλά με πνεύμα πάντα δυνατό
Με κουράγιο αντιμετώπισαν τη μοιραία στιγμή.
Ούτε παγκόσμια φλογερές ανακοινώσεις ακούστηκαν
Ούτε την ένθερμη αναγνώριση της θυσίας τους επεδίωξαν
Το μόνο έπαθλο του ένδοξου θανάτου τους
Βρίσκεται στις καρδιές των ηρωικών ανδρών που έσωσαν.
Αυτοί, ώσπου το φως της έσχατης αυγής να ξημερώσει,
Θα θυμούνται, ακόμα κι όταν ο κόσμος θα έχει ξεχάσει,
Θα τιμούν, περήφανοι σε νικητήριες αγρυπνίες
Τις ψυχές των γυναικών, που κείνται έρημες εδώ εν ειρήνη.
Ω χρυσαφένιο νησί με τις πορφυρές σκιές που πέφτουν
πάνω στους βράχους των ακτών σου και στη ζαφειρένια θάλασσα,
Δεν θα σε ζωγραφίσω χωρίς να ξαναθυμηθώ
Τις Αδερφές που κοιμούνται στην αγκαλιά σου!
Βέρα Μαίρη Μπρίτεν
Βασιλικό Νοσοκ. πλοίο «Βρετανικός», Μούδρος, Οκτ. 1916
Μετάφραση: Θεόδωρος Μπελίτσος, Ν. Σμύρνη, Ιαν. 2009
Από το βιβλίο: Θεόδωρος Μπελίτσος, "Λημνιακά 2012", Ν. Σμύρνη 2012, σ. 37-50.
Πρώτη δημοσίευση: «Αιολικά Χρονικά» Μυτιλήνης ΙΒ΄ (2010), σσ. 44-57
και εφ. Λήμνος 626 (7/4/2010) ως 631 (12/5/2010).
Αναδημοδίυση από: https://belitsosquarks.blogspot.com/2020/04/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου