Δεν είναι εδώ η φωνή που περιμένει
να τραγουδήσει, μόλις θα φανώ.
Τα κύματα σ’ ένα θαλασσινό
Κογχύλι την κρατούν φυλακισμένη.
Στο μικρό χάος του μέσα στον παλμό της
δόνησε η τρικυμία με στεναγμούς,
κι η θάλασσα της έμαθε ρυθμούς,
που άκουσεν η καρδιά μου στ’ όνειρο της.
Τ’ όραμα των κυμάτων και των κρίνων
στη δέσμια ηχώ της έδωσε φτερά
και μου φυλάει, καθώς με καρτερά,
τη μελωδία της άρπας των Σειρήνων.
Και μου φυλάει τραγούδια που αντήχησαν,
για να τ’ ακούσει μόνο ο βυθός,
από ναυτίλους, που έθαψε ο καιρός,
κι έχουν ξενητευθεί, μα δεν γυρίσαν…
Μια τραγική αρμονία της έχει μάθει
το ερωτικό τραγούδι της σιωπής
στη ξαφνική χορδή μιας αστραπής,
που εχάθηκε στων ουρανών τα βάθη,
κι ήρθε μέσα στην κόγχη της αγέρας
μελωδικός, για να της πει δειλά,
πως η ψυχή της γης χαμογελά
στους μοιρομένους τόπους της χίμαιρας.
Πλανιέμαι!… Όσο θα ζω, το πεπρωμένο
σε ίχνη, χαμένα πάντα, μ’ οδηγεί.
Μα όταν το βήμα μου άθελα θα βγει
στη μεθυσμένη ακτή που περιμένω,
κι όταν το καλωσόρισμα απ’ το γλάρο
γίνει πάνω στους ώμους μου φτερό,
θα γονατίσω μέσα στον αφρό,
το Κογχύλι στα χέρια μου να πάρω,
κι η μοναξιά μου, που είναι θάνατος μου
κ’ έχει ίσκιος μου για πάντα οριστεί,
σαν έκθαμβο παιδί θ’ αφουγκραστεί,
μεσ’ από αυτό, τη συμφωνία του κόσμου!
Γιάννης Αηδονόπουλος (1916, Αρχασόν Ρωσίας - 1944, Αθήνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου