Όσο περνάν τα χρόνια μου
κι όσο περνώ με κείνα,
τόσο γλυκά τριγύρω μου
μοσκοβολάν τα κρίνα
των πρωτινών απρίληδων...
Τα παιδιακίσια χρόνια
μού κελαϊδάν, αηδόνια
σε νύχτες και σ' ερμιές.
Καλόστα τα χριστόψωμα,
καλό στον Άη Βασίλη!
Παιδάκια με τα κάλαντα
στα λυγερόηχα χείλη·
σα μυστικό ξημέρωμα
του λιβανιού οι αχνάδες.
Ανάψαν οι λαμπάδες
κι αστράψαν οι εκκλησιές.
Καλόστα τα σπιτιάτικα
μεθυστικά γιορτάσια!
Στα μάτια του μισόκοπου
μαγιάτικα κεράσια
ροδίζουν και σταλάζουνε
δροσιά και γλύκα· ω! πόσο!
Πεινώ και πάω ν' απλώσω
τα χέρια προς αυτά.
Κι απάνου απ' όλα —ω θύμηση!—
Καλόσμου την, τρεμούλα
για την παιδούλα, του είναι μου
την πρώτη ρηγοπούλα.
Καλό στο προς το βράδιασμα
το γαληνό ακρογιάλι.
Εγώ είμουν η μεγάλη
του πάθους τρικυμιά.
Από τη συλλογή Η πολιτεία και η μοναξιά (1912)
[πηγή: Κωστής Παλαμάς, Άπαντα, τ. Ε΄, Μπίρης, Αθήνα χ.χ., σ. 432-433]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου