Δεν τους γνωρίζω
κι έχει σκοτεινιάσει
ο ένας τον άλλο πλησιάζει
πουλάνε μεταξύ τους
λάμπες για να φέξει
γιατί είναι βράδυ
Άλλοι ανάβουν σπίρτα
σπίρτα λυπημένοι
κοντά σε ψάρια
κάτι μετράνε
ενώ οι γυναίκες
η καθεμιά
σε κάθε σπίρτο
πέφτει ουρλιάζει
σφαδάζει
στο πεζοδρόμιο
Κι είναι ένας πόνος
είναι ένας βόγκος
περνάει μια μέρα
περνάνε δυο
περνάνε τρεις
μένουν οι ίδιοι
πάνω στ’ αλόγατα
μαρμαρωμένοι
Δίχως ανάσταση
Με το Πρόσωπο στον Τοίχο, 1952
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου