Guillaume Apollinaire-Καλλιγραφήματα

Να με μπροστά σας άνθρωπος συνετός
Που ξέρει τη ζωή αλλά και για το θάνατο όσα θνητός μπορεί να ξέρει
Που έχει νιώσει του έρωτα τις πίκρες τις χαρές
Που ενίοτε κατάφερε οι γνώμες του να ισχύσουν
Και γλώσσες γνώριζε πολλές
Κοσμοταξιδεμένος
Είδε τον πόλεμο από κοντά στο πυροβολικό, στο πεζικό
Κι αφού πληγώθηκε στην κεφαλή τον χλωροφόρμισαν και τον τρυπάνισαν
Κι έχασε φίλους διαλεχτούς στον τρομερό αγώνα
Ό,τι καινούριο και παλιό όσα μπορεί μονάχος ένας άνθρωπος να ξέρει τα κατέχω
Μα τώρα δίχως να με σκιάζει αυτός ο πόλεμος
Μεταξύ μας, φίλοι μου, σας λέω
Εδώ
Αντιπαλεύουν δίχως τελειωμό παράδοση και αλλαγή
Τάξη και Περιπέτεια

Σεις που το στόμα σας είναι πλασμένο κατ’ εικόνα θεού
Που με το στόμα σας μιλά η τάξη
Μη μας κρίνετε αυστηρά όταν θα μας συγκρίνετε
Με τους τρανούς εκπρόσωπους της τέλειας τάξης
Εμάς τους κυνηγούς της περιπέτειας

Εχθροί δεν είμαστε
Να σας δώσουμε θέλουμε εκτάσεις απέραντες παράξενες
Όπου τ’ ολάνθιστο μυστήριο δίνεται σ’ όποιον γυρεύει να το κόψει
Βρίσκονται εκεί πρωτοφανέρωτες φωτιές χρώματα που δεν τα ‘δε μάτι ανθρώπου
Χιλιάδες άυλα φάσματα
Που περιμένουν να τους δώσουμε μορφή

Θέλουμε να εξιχνιάσουμε την καλοσύνη αχανή επικράτεια σιωπής
Ακόμη είν’ εκεί ο χρόνος που μπορείς να διώχνεις και να ξαναφέρνεις
Σπλαχνιστείτε μας, παλεύουμε στα σύνορα
Του απείρου και του μέλλοντος
Έλεος για όλα μας τα παραστρατήματα, όλα μας τ’ ανομήματα

Το καλοκαίρι έρχεται παράφορη εποχή
Κι είναι νεκρή η άνοιξη κι η νιότη μου νεκρή
Ήλιε του Λόγου η ώρα ολόφλογη πλησιάζει
Και καρτερώ τη γαληνή κι ευγενική μορφή της
Πλασμένη να την αγαπώ να την ακολουθώ
Να την κοντά της με τραβά σαν δυνατός μαγνήτης
μεθυστικιά ο μορφή της
ρούσα έχει τα μαλλιά

Το πυρόχρυσό της μαλλί
Είναι αστραπή ασάλευτη
Φλόγες που στήνουνε χορό
Μες στα νεκρά τριαντάφυλλα

Εμπρός ελάτε να γελάσετε να με χλευάσετε
Όλη η οικουμένη, μα πρώτοι εσείς του τόπου μου ανθρώποι
Είναι τόσα πολλά που δεν τολμάω να σας πω
Τόσα που εσείς δε θα με αφήνατε να πω
Έλεος, καλοί μου ανθρώποι


—Γκιγιώμ Απολιναίρ—

Μετάφραση: Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου

Πηγή:https://dimartblog.com/2016/04/27/poem274/