Τάσος Γαλάτης- Ο Μείζων

Δέν θά σέ ἀπαλλάξω
κι ὄχι βέβαια γιά τίς πόζες καί τά γουναρικά σου,
ἀνθρώπινα εἶναι τοῦτα καί τά συμμερίζομαι·
ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω·
Οὔτε θά σκώψω τίς δηλώσεις σου
γιά τήν παρέλαση τῶν τεθωρακισμένων στήν κόκκινη πλατεία
ἤ τούς ὕμνους γιά τόν δικό σου Φύρερ·
ἔστω πώς εἴσουν μαγγωμένος στό δόκανο τῆς ἱστορίας
καί κάτι ξέρουμε κι ἐμεῖς οἱ ταπεινοί γι᾿ αὐτό
δίχως νά μοστράρουμε τά δικά σου εὔσημα.

Δέν θ᾿ ἀπαλλάξω τήν ἀλαζονία σου
κι ὄχι γιατί στό βάθος μέ ὅσα ἔπραττες καί ἔγραφες
μοναδική σου σκέψη κι ἔγνοια στάθηκε
πώς νά παραμυθιάσεις τούς ἀνίδεους Ἀντιοχεῖς
αὐτούς πού σέ χειροκροτοῦσαν
καί σέ ἀνακήρυσσαν μείζονα καί μέγιστο.

Ἀλλά γιατί δέν δίστασες νά χρησιμοποιήσεις
καί νά ἐκπορνεύσεις ἀκόμα καί τό κάλλος
πού τόσο λυσσαλέα θήρευες σέ ὅλη σου τή ζωή
ἐπενδύοντας τά πάθη καί τίς φαντασιώσεις σου
ὄχι ἀσφαλῶς ποιητικῆ ἀδεία
μά γιατί ἔτρεμες περιδεής ἀπό τό φόβο τῶν Ἰουδαίων,
σύ ὁ ἐπαναστάτης, ὁ ἔκδοτος στίς ἐξορίες.

Ἔλα, πέταξε πιά τίς μάσκες, γδύσου τίς εὐτέλειες
τραγούδα μου καί πάλι τό μελαχρινό ναυτόπουλο
καί τούς ἀγῶνες τίς ἱστιοπλοΐας
σ᾿ ἐκεῖνο τό βεβαρυμένο καλοκαίρι
ἀπό τήν καταχνιά τοῦ φασισμοῦ
στό ἀνάερο Φάληρο τοῦ Μεσοπολέμου.

Καί τώρα χαῖρε!
τό ὀγκῶδες καί ἀνοικονόμητο ἔργο σου
σέ παρασύρει, σέ παρέσυρε ἤδη σάν τόν Τιτανικό
σέ βυθό ἀνελεήμονα
κι ὅσο γιά τούς Ἀντιοχεῖς
αὐτοί θά βροῦν ἐξάπαντος ν᾿ ἀναγορεύσουν ἄλλους
μείζονες καί μέγιστους
νά περπερεύονται, νά φυσιοῦνται καί νά κομψεύονται
μάλιστα δέ μέ περισσότερη χάρη ἐνδεχομένως ἀπό σένα·
μά ἐγώ θά μείνω μόνος καί ἀπαρηγόρητος
γιατί θά ἔχεις ἤδη καταλάβει
πόσο στό βάθος σέ ἀγαπῶ καί πιθανόν νά σέ θαυμάζω.

Ποίημα τοῦ Τάσου Γαλάτη, ἀπό τή συλλογή «Ἀνιπτόποδες καί σφενδονῆτες», Γαβριηλίδης, Ἀθήνα 2005.