Μανόλης Πολέντας-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Κραυγή στον Alberto Giacometti

Αν δεν είμαι άλλος από αυτός
αν δεν στέρεψαν οι στέρνες της άστεγης ζωής μου
και αν δεν πήραν οι αδέσποτοι σκύλοι της νύχτας
το παλτό που μου κρατάει ζεστό το κρανίο

να κατέβω να μαζέψω αυτή τη μορφή μου
που άφησα για να χαθώ μες την απελπιστική
παρακαμπτήριο οδό της απόγνωσης.
Εκεί που περιμένουν σκουριασμένα τα εφόδια. Δύο
μανουάλια που θέλησαν να γίνουν στηρίγματα
ανθρώπινων ελπίδων και φρούδων προσδοκιών.
Να ορθώσω μορφή που θα βγάζει μια γλώσσα
στον Κόσμο.
Μα δε μπορώ. Έχασα το ένα εφόδιο και είμαι αυτός.
Που θα έχει χαθεί πριν δώσει νεύμα
στη σκυθρωπή φιγούρα που περιφέρω

ενώ έκλεισαν και πρέπει να σεβαστώ τα ωράρια
τώρα πρέπει να σταματήσω

χαμένο μισό του ανδρόγυνου
λώρος πεταμένος στην άκρη του δρόμου
μέλη διάσπαρτα στις άκρες της μνήμης
μάτια που πουθενά δεν βλέπουν
φωτιές που δεν σβήνουν να ησυχάσω

τίποτα η κεντρομόλος δύναμη
ενώ εγώ υπάρχω μέσα σε δυο τηγανητά αυγά
δυό φέτες ψωμί κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

ενώ καμμιά γραμμή δεν οδηγεί το πρόσωπο
πίσω στον εαυτό του – όποιος έχει φόντα ας καταλάβει
επιτέλους το αντίθετο
το μόνο θετικό στροβίλισμα στο χώρο.

Βρίσκομαι σε άλλο γεωγραφικό πλάτος, δεν έχει εδώ
καρφιά να σε καρφώσω ψηλότερα
στις κορυφές μιας άλλης αρχιτεκτονικής
που τρυπάει το θεό με έναν διάλογο
παράλογο σε μας. Φρίκη στο αντιμέτωπο.
Δέος στα σίδερα της φυλακής.

2002
Μανόλης Πολέντας, Ζώα Μικρά, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003