Κώστας Βάρναλης /ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ /Πρόλογος]

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω,

απ’ το βουνό ψηλάστρωτήν και καταγάλανη

 και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ’ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερ’, όνταςμετ’ άξαφνη νεροποντήχιμάει μέσ’ απ’ τα σύννεφα θαμπωτικά γελώνταςήλιος χωρίς μαντί.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ’ ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοίκαι με τους γλάρους συνοδειά κάποτ’ ένα καράβιν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτουτην κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτουνα στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά·

κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τουςώς μέσα στο νερότα ερημικά χιονόσπιτα — κι αυτά μες στ’ όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου,με μάτια να σε χαίρομαι θολάκαι να ’ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ώς να με πάρεις κάποτε, μαριόλα συ,στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένουςκαι να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους…
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ /ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ /Πρόλογος /[Να σ’ αγναντεύω...]
Πηγή: http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?text_id=450&hi=115269&cnd_id=4