Ρογήρος Δέξτερ, – Το Σύνδρομο τού Σκαντζόχοιρου

Κάποτε θα έδινα
Τουλάχιστον μια πεντάρα τσακιστή
Για όλα αυτά που συμβαίνουν
Πίσω απ’ τήν πλάτη μου
Και αρκετοί αποκαλούν γεγονότα
Μιας μέρας και μιας νύχτας
Ικανά ν’ αλλάξουν
Τη ροή τής ιστορίας δυο ανθρώπων
Αλλά εγώ τα ονομάζω πιο ψύχραιμα
Πανέρι γεμάτο συνωμοσίες τυφλών
Που δε νομίζω ότι βλέπουν να έρχεται
Ακάθεκτο από μπροστά το μέλλον
Που θα γίνει σε λίγο παρόν
Και κατόπιν παρελθόν•
Γι’ αυτό δε χολοσκάω πια αν όλα πάνε στράφι
Απ’ όσα ονειρεύτηκα ποτέ να μην κάνω
Στήνοντας αφτί στις Σειρήνες
Και σάρκα στις Άρπυιες
Αν διανύοντας τους παρασάγγες
Οι άγγαροι μιλήσουν φαρσί τα περσικά
Για ν’ αναγγείλλουν
Πως οι βάρβαροι που φτάνουν κατέφθασαν
Αφού τους κουβαλάμε χρόνια στο μυαλό μας
Ενώ πιο κάτω όπως το συνηθίζουν
Από παλιά τα Σάββατα
Νεκροί θάβουν τους νεκρούς τους με οδυρμούς
Στο κοιμητήριο μιας γαλήνης δέντρων
Κι εγώ επαναλαμβάνω μάταια μέσα μου
Πώς τάχα δε σκοτίζομαι για τίποτα
Ούτε γι’ αυτές εδώ τις σκέψεις που τρυπώνουν
Σαν προαιώνιοι εχθροί μες στο κεφάλι μου.

Από τις “Σχεδίες” 

Πηγή: https://tokoskino.me/2019/04/28/%CF%81%CE%BF%CE%B3%CE%AE%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%AD%CE%BE%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF/?fbclid=IwAR0iHWxyI8tyimWthDFhbjhxh-YLO6szem4gw8kHwAptE8wvZUaDvyIBZOI