Απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο στο σπίτι μπήκε, αυτοστιγμεί δικαίωμα απέκτησε χρησικτησίας. Με τον καιρό εκούσια έγινε αυτή η συγκατοίκηση. Το γέρικο φίδι το σοφό, το γεννημένο από σπέρμα θεών και δαιμόνων –που των ανθρώπων το πεπρωμένο ορίζουν– μαζί της καθότανε αλλόκοτος συνδαιτυμόνας μα ωστόσο ευπρόσδεκτος γι’ αυτήν απολύτως, ευγνωμοσύνη τα πιάτα μοσκοβολούσαν στο τραπέζι.
Το φίδι το σοφό και γέρικο δάγκωνε την ουρά του, λύκους και πρόβατα και μήλ’ αμάσητα κατάπινε, λυδίες λίθους έπαιζε και μνήμες, μιας θημωνιάς πια μακρινής άκουγε το ύστατο τραγούδι, μιας καρτερίας υπόλευκης τους στρογγυλούς θερίζει τους καρπούς. Εκείνη, η εκ φωτός υπέρλαμπρου στεφανωμένη κόρη, αναστηλωμένα έβλεπεν οράματ’ ακριβά, σβόλους χώματος εύφορου στα δάχτυλά της έτριβε, με το ξυράφι της ακόνιζε της ειμαρμένης τα μολύβια, στα δύο το φεγγάρι έκοβε μ’ ατσάλινο μαχαίρι, το ένα του μισό λαίμαργα το κατάπινε, τ’ άλλο μισό στην άκρη τραπεζιού το άφηνε, προσφάι.
Εκείνες της συγκατοίκησης τις μέρες στα ρολόγια του κόσμου ανορθόδοξα κυλούσανε οι ώρες, κλαγγή καπνών σκέπαζε τις στέγες των σπιτιών, τους δρόμους τους βρώμικους
μια δυνατή σέπαλων ξέπλενε βροχή.
Βίκυ Δερμάνη / εύσαρκο κάτι σαν φως
Πηγή:https://www.facebook.com/VickyDermani/posts/2348206715503518
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου