΄Οταν ήρθαμε
υποχωρούσαν τα μεγάλα οράματα αποδεκατισμένα
στα υπόγεια καταφύγια του στίχου
τώρα μας πήραν δρόμοι χωρίς επιστροφή
βήμα προς βήμα συλλαβίσαμε την έρημη δεκαετία
συλλαβίσαμε τη ζωή μας με χαμηλή φωνή και λίγο φως
και με το δάχτυλο να διστάζει σε κάθε συλλαβή
– χάσαμε τη ζωή μας λίγο λίγο και χωρίς κόπο
Μα πού είναι οι μέρες που στις φλέβες τους κυλούσαν
άνεμοι χτεσινοί αυριανά ποιήματα
όταν η ιστορία πλατάγιζε σε κάθε συνοικία
τραντάζοντας τις ρίζες τ’ ουρανού της αδικίας τα
μπαλκόνια
δεν πρόλαβες τίποτα
– ανταύγειες μόνο
κουρέλια μουσικής που τα ξεβράζει τ’ όνειρο κι η τρέλα
ανταύγειες από μια μάχη που άλλοι δώσανε
και χάσανε για σένα
(Ραγισμένο ταμπούρλο, 1990 - Πρώτη δημοσίευση 1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου