Νικηφόρος Βρεττάκος-Το παιδί με τα σπίρτα

Το παιδί της μεγάλωσε. Έκλεισε σήμερα
τα έξι του χρόνια. Το χτένισε όμορφα.
Δε θα ’χει πια ανάγκη. Περνά και το βλέπει.
Στη γωνιά της πλατείας στέκει σαν άντρας.
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα έχει κιόλας
πουλήσει τα τέσσερα. — Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα. Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,

απάνω και κάτω. Σκοτάδι:


«Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα

σπίρτο

να φωτίσει τον κόσμο».

Ν. Βρεττάκος, Ποιήματα 1929-1970, τόμ. 2, Διογένης