Χριστόφορος Λιοντάκης Ἄστεγος τοῖχος

Μισή ἀνθός, μισή καρπός
ἡ πικραμυγδαλιά τόν τοῖχο στεφανώνει
ὅπως ὁ ἴουλος τήν ἐφηβική καμπύλη τῆς πορφύρας.
Ἄστεγος τοῖχος. τό ἐπίχρισμα
θρύμματα θρύμματα στό χῶμα
ἀλλοῦ ἑτοιμόρροπο. Σχεδόν γυμνές οἱ πέτρες.
«Μοῖραν δ’ οὐκ ἀπέκλεισεν…». Κι ὕστερα
τό βαθούλωμα ἀπό τά χτυπήματα τοῦ τυμβωρύχου.
Ἐκεῖ, πέρα ἀπό τή διάρκεια
σέ ὑποψία χώματος
γαλάζιο ἀνθάκι θάλλει.
Πιό πέρα «σ’ ἀγαπό » μέ χρῶμα
κι ἀνάμεσα στά γράμματα, τό ἀσήμι
τοῦ σαλιγγαριοῦ εἶχε προλάβει νά ἀποτυπώσει
τά ἱερογλυφικά τῆς ζήλιας –
ὕστερα προσκολλήθηκε καί πέτρωσε.

Κι οἱ μυτερές πού μοῦ πλήγωσαν τά γόνατα
καθώς ἀνέβαινα ν’ ἀντικρίσω τό Ἀπαγορευμένο
Θαῦμα πού ἀνάβλυζε κι ἄλλαζε
τή μυροφόρο τάξη ἐν τῶ μέσῳ τοῦ φωτός.
Ἐκεῖ πού πήγαινε νά γίνει πρόσωπο
μισάνοιγε κι ὁ φόβος.
Μια ἀδίδακτη κίνηση
μέ ὁδήγησε νά ἀποδεχτῶ τήν ἔλευσή του.
Ἄγουρη πίκρα μέ τήν εὐωδιά τοῦ πικραμύγδαλου
«θαλερόν κατά δάκρυ χέοντα»
πού ἐπιπλέει συντελεσμένο.

Ἄγουρη πίκρα, πού ἡ λήθη
ἀθέατη τήν ἐπαγγελία σου κρατεῖ
κι ἡ μνήμη ἀλληγορικά σέ ἀφηγεῖται.
Μά ἴσως στό μελαγχολικό κατόπι
πάλι ἀπό κάποιο λάθος
θά ἀνακληθεῖ ἡ ὀμορφιά.

Συλλογή «Μέ τό φῶς», 1999. Σελ.12-13 Εκδόσεις Καστανιώτη