TOO LATE
Κι αν στέλνουμε μηνύματα με τ’ άσπρα
που αφήνουμε να φεύγουν περιστέρια,
κι αν μπρος στις Παναγιές τις Ελεούσες
δεητικά υψώνουμε τα χέρια,
τους δρόμους τους σκεπάσανε τα χιόνια
και κλείσανε σαν πύλες οι ουρανοί:
αν είταν (που δεν είταν!) κάτι να ‘ρθει,
τώρα πια είναι αργά για να φανεί.
Α! τι δειλοί – και πόσο γελασμένοι
εβγήκαμε σε όλα στη ζωή μας:
γι’ ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη
– και γίνανε τα τείχη φυλακή μας.
Εμπρός στης Προσδοκίας το κατώφλι,
περάσαμε τα νιάτα μας ορθοί
– ενώ είτανε μέσα μας το θάμα
που τόσο λαχταρούσαμε να ‘ρθει!…
Αποδημίες, 1920
ΕΡΩΤΙΚΑ (IV)
Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου
ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:
το φως στα μάτια μου που λάμπει
δικό σου – και σ’ το στέλνω πίσω!
Του μαγικού του κόσμου αν έχω
ανοίξει διάπλατη τη θύρα,
το μυστικό χρυσό κλειδί της
από το χέρι σου το πήρα.
Κι αν απ’ τα βύθη ενός ληθάργου
βγήκα, σ’ εσένα το χρωστάω,
σ’ εσένα τους χυμούς που νοιώθω
τη νέα γλώσσα που μιλάω!
Πηγή:https://gorestis.wordpress.com/2014/06/05/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82/
ΕΡΩΤΙΚΑ (IV)
Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου
ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:
το φως στα μάτια μου που λάμπει
δικό σου – και σ’ το στέλνω πίσω!
Του μαγικού του κόσμου αν έχω
ανοίξει διάπλατη τη θύρα,
το μυστικό χρυσό κλειδί της
από το χέρι σου το πήρα.
Κι αν απ’ τα βύθη ενός ληθάργου
βγήκα, σ’ εσένα το χρωστάω,
σ’ εσένα τους χυμούς που νοιώθω
τη νέα γλώσσα που μιλάω!
Πηγή:https://gorestis.wordpress.com/2014/06/05/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου