Δεν είναι πόνος να πονεί,
πόνος να θανατώνει,
σαν την αγάπη την κρυφή,
που δεν ξεφανερώνει.
Θαρρώ πεινώ, μα γω διψώ,
με δε διψώ, νυστάζω,
με δε νυστάζω ξαγρυπνώ
για σε κι αναστενάζω.
Μελαχρινό μου πρόσωπο,
φράγκικο μοναστήρι,
ούτε στην πόρτα φαίνεσαι,
ούτε στο παραθύρι.
Πρόβαλε φέξη τ’ ουρανού
και στέρηση του κόσμου
το νου μου και το λογισμό,
όπου μου πήρες, δώσ’ μου.
Ελευθερία Αρβανιτάκη - Σαν Την Αγάπη Την Κρυφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου