Διατί ν αποτελείς το ζοφερό μου καταφύγιο (;)
ωσάν βραχώδες σπήλαιο
ωσάν πληγή λαλούσα
το ρέον αίμα εξαπατάς
κτερίσματα αναμοχλεύεις.
Μα εμέ
υπό την απαστράπτουσα ερημία
υπό το θαμβός της φυσικής σου γύμνιας
ου δύνασαι ναρκώσεις
Μήτε γοητεύεις πιότερο
μήτε μπλιο σαγηνεύεις.
Διότι η ουσία η στιλπνή χαμέρπεται εις τις λέξεις
και γω αφελώς εννόησα ότι την εκατέχεις
μα η κατοχή κι η νάρκη σου και η πομπή σου η στείρα
γεννά αχλές εκρέουσες σε κίβδηλους αιθέρες.
Ωσεί διαλείπον εκκρεμές
απομυζείς τα εντός μου
τις άηχες ταλαντώσεις μου
τις πιο καλές μου ημέρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου