Λυκαβηττός! Δυο ουρανοί, πάνω και κάτω αστέρια κι' εγώ μετέωρος, εγώ ο αφαλός της νύχτας. Αν μπορούσα να 'βρισκα το νήμα της ζωής, θα δενόμουνα μ' αυτό χεροπόδαρα να παραδοθώ στο μηδέν... Αστέρια πάνω και κάτω και γύρω' κοπάδια που βόσκουνε μαυρίλα...
Ποιος να 'ναι ο απάνω ουρανός και ποιος ο κάτω: Να 'ναι πίσω απ΄τη φλυαρία αυτή των αστεριών κόσμος και άνθρωποι; Πότε έγινε η μυστική αυτή μετοικεσία;
Γιατί είναι σφαγμένο το φεγγάρι; Ποιος το 'σφαξε το φεγγάρι; Χα, χα! το φεγγάρι σφάχτηκε μόνο του. Νάτο το δρεπάνι! Χε - χε! και το φεγγάρι γελάει και το ίδιο. Τρελλέ! Χε - χε! γίνομαι δρεπάνι και σφάζομαι! Γίνομαι στόμα και γελάω! Γίνομ' ό,τι θέλω.
Το φεγγάρι... Μια παρένθεση χωρίς τέλος και χωρίς νόημα στο κρέπινο κατεβατό του απείρου... Μέσα στην καμπύλη του ακινητούνε αραδιασμένα χιλιάδες μικρά φωτεινά αποσιωπητικά...
Μενέλαος Λουντέμης, Νέα Εστία, τχ. 189.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου