Αγαπημένοι Άλι, Μάγκι, Ζοάο και Πίτερ, αλλά και όλοι όσοι έχετε κάνει παρόμοιες, σχετικές με τον Θεό, ερωτήσεις.
Στριφογυρίζω γύρω από την ιδέα του Θεού για δεκαετίες. Σέρνομαι αργά στην περιφέρεια της Μεγαλειότητάς του, κρατώντας την πένα μου στο χέρι, προσπαθώντας να τον περιγράψω με ζωντανό τρόπο. Μερικές φορές, νομίζω, σχεδόν τα κατάφερα. Όσο περισσότερο αφήνομαι να ανοίξω το μυαλό μου στο άγνωστο, τη φαντασία μου στο αδύνατο και την καρδιά μου στην έννοια του θεϊκού, τόσο πιο πολύ ο Θεός γίνεται εμφανής. Νομίζω ότι πάντα αυτό που παίρνουμε είναι αυτό που είμαστε πρόθυμοι να πιστέψουμε και ότι η εμπειρία μας για τον κόσμο φτάνει ακριβώς μέχρι τα όρια του ενδιαφέροντος και της πίστης μας. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ιδέα της πιθανότητας και της αβεβαιότητας. Η πιθανότητα, από την ίδια της την φύση, εκτείνεται πέρα από τα δεδομένα που μας παρέχονται, και η αβεβαιότητα είναι αυτή που μας πάει μπροστά. Προσπαθώ, λοιπόν, να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με ανοιχτό και περίεργο μυαλό, χωρίς να επιμένω σε τίποτα άλλο πέρα από τη διεκδίκηση της ελευθερίας του να κοιτάμε πέρα από αυτά που νομίζουμε ότι ξέρουμε.
Υπάρχει Θεός; Δεν έχω κανένα στοιχείο για να δώσω κάποια απάντηση, καταφατική ή αρνητική, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστή ερώτηση. Για μένα, η ερώτηση είναι τι σημαίνει να πιστεύεις. Το θέμα είναι ότι, κόντρα στην καλύτερη μου κρίση, το βρίσκω αδύνατο να μην πιστεύουμε, ή τουλάχιστον να μη μας απασχολεί η αναζήτηση της πίστης – που με έναν τρόπο είναι το ίδιο πράγμα. Η ζωή μου κυριαρχείται από την ιδέα του Θεού, είτε πρόκειται για την παρουσία είτε για την απουσία Του. Ειμαι πιστός και στις δύο, και στην παρουσία και στην απουσία Του. Είμαι πιστός στην ίδια την αναζήτηση, περισσότερο από το όποιο αποτέλεσμά της. Κατ’ επέκταση αυτής της πεποίθησης, τα τραγούδια μου είναι ερωτήσεις, σπάνια είναι απαντήσεις.
Στο φινάλε, με κάθε σεβασμό, δεν έχω το στομάχι για να σηκώσω την αθεϊα και την επιμονή της σχετικά με το τι γνωρίζουμε. Την αισθάνομαι ως αδιέξοδο, ως κάτι που δε με βοηθάει και είναι κακό για τη διαδικασία του γραψίματος. Μοιράζομαι με τους άθεους την διαπίστωση πολλών προβληματικών σημείων σχετικά με τη θρησκεία – το δόγμα, τον εξτρεμισμό, την υποκρισία, την έννοια της αποκάλυψης που συνοδεύεται από πανταχού παρόντα τρόμο – απλά αμφιταλαντεύομαι όσον αφορά τη, συχνά ναρκισσιστική, βεβαιότητα που πάει μαζί με την ιδέα ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Δεν είναι απλά στη φύση μου μια τέτοια θεώρηση. Έχω, για καλό και για κακό, μια προδιάθεση στον διεστραμμένο κι αντιφατικό τρόπο σκέψης. Ίσως είναι κάτι σαν κατάρα, αλλά η ιδέα της αμφιβολίας, της άγνοιας, είναι ο κινητήριος μοχλός πίσω από οτιδήποτε κάνω. Ίσως ζω μια αυταπάτη, δεν ξέρω, αλλά είναι τελικά μια αρκετά εξυπηρετική αυταπάτη που βελτιώνει ραγδαία τη ζωή μου, τόσο δημιουργικά όσο και με άλλους τρόπους.
Άρα, πιστεύω τελικά στον Θεό; Κοιτάχτε, ενεργώ σαν να πιστεύω για το δικό μου γενικότερο καλό. Υπάρχει Θεός; Ίσως, δεν ξέρω. Αυτήν την στιγμή, ο Θεός είναι ένα έργο υπό διαμόρφωση.
Με αγάπη, Νικ.
Πηγή: https://popaganda.gr/stories/telika-nick-cave-iparchi-theos/?fbclid=IwAR1FiBCgKO-B4PnHe6VmheNzo5WLkChL_VbmohuhNhwDjgM489hXBKs4-8w
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου