Αθανάσιος Αβέλλιος-Δύο Ποιήματα

 Οι Θεσπιείς στις Θερμοπύλες

Κάποιοι ξέρουν και λένε μεγάλα λόγια
ή μπορούν και πράττουν τα μεγάλα.
Υπάρχουν άλλοι που δεν θέλουν να ειπούν κανένα λόγο
μα τα μεγάλα πράττουν πάντα.
Λειψή γι’ αυτούς εστάθης ω ιστορία
μα οι Θεσπιείς δε νοιάζονται
κι’ επιγράμματα δεν θέλουν,
ουδέ την ρικνοπρόσωπη γριά υστεροφημία.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, στεφάνους ή την αίγλη
που ξέρουν κάποιοι πως θα τους ακολουθεί την κάθε πράξι
επειδή έχουν την καταγωγή περίβλεπτη, πλουσία
κι’ αδιαφορούντες για το τι θα ειπούν οι άλλοι
κι’ ουδέποτε τους άλλους επιτιμούντες
σαν τα σπουδαία και πρέποντα δεν πράξουν,
υπάρχουν μερικοί που πράττουν ό,τι
κανείς δεν τους επρόσταξε ή θέλησε ή που αποβλέπει
καλό ή κακό κι’ εκείνοι εξακολουθούν
σιωπώντες κι’ απλοί μεσ’ την απόφασί τους.
Αλλ’ οι Θεσπιείς δεν ήταν κακοί ουδ’ απλώς καλοί.
ενδόμυχοι οδηγούντο στη θυσία.
δεν πήγαν σαν πανούργοι ή σαν είλωτες
και πάντα μια φωνή τους καλεί διαλαλώντας
πως ήταν ή έγιναν μα πάντα μένουν
του αριστεύειν η πανοπλία και η ουσία η αγαθή,
(στις πύλες του κόσμου οικοδόμησαν τα πλείω αυτοί)
των Ελλήνων και των λαών η ελευθερία.
Οι Θεσπιείς στις Θερμοπύλες
έτσι που πήγαν φαίνεται να εγγίζουν
το μέγιστο και το ευγενές.
γιατί αν είχαν οι άλλοι αποφασίσει
ή τους το είχανε προστάξει άλλοι πάλι,
αυτοί έμειναν χωρίς κανείς να το απαιτήση
κι’ ουδέ να το παρακαλέση,
σεμνοί κι’ ως απαιτεί η θυσία πλήρεις.
Μια πόλις μεσ’ το τιμαλφές.
Και Θεσπιεύς κανείς προδότης
ή βασιλιάς ή οπλίτης ή του πνεύματος βλαστός,
αίφνης γλύπτης, σοφιστής, οικοδόμος, ζωγράφος, θεσπιωδός.

 

Γνωμικό

Πως πλήττωνται τα φρούρια και πέφτουν
παρά την άμυνα των υπερασπιστών τους.
οι εχθροί κι’ όταν ακόμη δεν εφορμήσουν
αν είναι να χαθή το φρούριο χάνεται
και χάνεται χωρίς μάχη καμμία.
σαπρία του έχει φάει τα οχυρώματα
στα θεμέλια κι’ οι έγκλειστοι δεν το γνωρίζουν
και πιστεύουν πως η νίκη δεν θα φύγει
ενώ περνάς, ω ήττα, όπως αόρατος,
κάτω από βρύα ο υδάτινος λαός,
εν σιγή οδεύει προς την αμμοστέφανη παραλία.
Ω πόλεις, ω φρούρια κι’ ω ψυχές
μελετάτε ακούραστα τα οχυρώματα
και τα θεμέλια σας.
ό,τι νικιέται χάνεται εις το χθες
και τ’ αύριο καθόλου δεν χαράζει.

Αθανάσιος Αβελλιος (1924 – 2007)

Πηγή:https://edromos.gr/me-oxhma-thn-poihsh-avellios/