Μαρία Κυρτζάκη - Σχιστή ὁδός

Και δεν επέθανες, βεβαίωσε η φωνή

(Υπόγειο καλώδιο αναγκάζει

τις συσκευές του κόσμου να μιλούν)

Όχι δεν πέθανα και ζω και σου μιλώ

Πουλάκι είναι και λαλεί πουλάκι είναι κι ας λέει

Έρχεται πέρασμα στενό έρχονται αγάπης λόγια

σχιστή την γλώσσα διασχίζει η οδός

Φάνηκε φόνος.

Για θάνατο δεν ξέρει ο σκοτωμένος

Μόνο βυθίζεται λες χάνεται Σαν μυστικό

πέτρας παλιάς που σήκωσε πατημασιά ή αεράκι

που πέρασε από όαση και τώρα στροβιλίζεται

τα ίχνη αφανίζοντας σε έρημο

άνεμος κυκλικός

Για θάνατο δεν ξέρει ο σκοτωμένος.

Όταν το μαύρο φως σαν άσπρο τον κυρίεψε

Στο ανεξίτηλο εισχωρεί αργά Τρομάζει

Βλέφαρο και ταράζεται ωσάν

με τις συσπάσεις του να δύναται

— πως ναί πως σώζει την φωνή

Για θάνατο δεν ξέρει δεν μιλά Άπολις παραδίδεται

Αμαχητί μες στα δασάκια του μυαλού αναζητά

τις ζωγραφιές των αισθημάτων πως υπήρξαν.

Για θάνατο μιλούν οι ζωντανοί.

Λίγο με χάρτινα στεφάνια κέρματα

δοσοληψίες των χεριών στού οφθαλμού

την αδηφάγο κατοχή συμπαραστάτες

Λίγο με δόξας αποήχους

Λίγο με ύπνο κι όνειρα

Σε περιγράφει ο θάνατος

Σαν θάνατος ο θάνατος περιγελά Σε περιφέρει

Ως επιτάφιος το ζην και αλήθεια

ότι προόρισται για κιβωτός θανάτου

Μα δεν επέθανες, βεβαίωσε η φωνή.

Και τι θα πεί δεν πέθανα και πως

τον θάνατο θάνατο ονομάζεις

πως να υπάρξει όνομα στον θάνατο πως

να φθογγούται ο θάνατος και πως

ο θάνατος να καρπωθεί το «ξέρω του θανάτου»

Ειδέναι Οίδα Οιδίποδας.

Μόνο με ψεύδη βεβαιώνεται η ζωή

Σχιστή οδός, 1992

Πηγή:http://www.ekebi.gr/dam/poems.aspx?tmp=1&item=239

Μαρία Κυρτζάκη - Σχιστή οδός